Elegia o przesłaniu

[Michał Ziemiak]

Mój kręgosłup złamano sprytnie
ciężarem nie – zasad tłuszczem tułowi bohaterów
do których tak bardzo chciałem mówić – przodkowie moi

wbity w wasze oczy kościsty szpon
powszechne kręgi – haczyk na ubranie ciała
oto jest waga próśb i przesłań
wypowiadanych wieczornym szeptem szaleńca

Chciałem być wierny lecz przymioty wiary
obrosły nieczytelnym pancerzem Hektora
Brak mi odwagi gdy patrzę na dęby i niebo
a światło – zimna zabawka astronomii – nic więcej

znam jedynie sińce pychy oraz ugody
w okowach słabego serca – parcianego worka
na krew przebrzmiałą

Nie dorosnę już do stóp cesarzy i filozofów
Ich ślady – inskrypcje tytanu – nie otworzą przede mną
żywych treści – skarbców jednoznaczności jak z legend
Tylko wióry ciężkich ksiąg chrzęstne echo cnoty
Pallas w amoku spartańskich przepaści – w krainie luster
wygryzających z odbić stygnącą skórę

Mój kręgosłup złamano sprytnie
nawet czołganie sprawia ból
najlepiej – mówili – znieruchomieć
i stać