冬 zen zimowy

[Wiktor Goriaczko]

*
milczenia przestrzeń,
zamarza szklanym tchnieniem
w majestat bieli.

*
trwa biała cisza
arcydzieł tkanych z lodu -
zaniemówił las.

*
biel w perspektywie,
śnieg dokonał retuszu -
iluminacja

*
woda zmienia stan
grudniowego wieczoru,
twardniejąc jak głaz

*
łamie gałęzie
delikatny puch śniegu -
paradoks mrozu

*
księżyc się ślizga
na kruchej tafli lodu -
wprost w sen zimowy

*
szron o poranku
po zestalał oddechy -
zamarło życie


2009

[makarios_]

haikowy wiersz
pięknie zimę ujmujesz
zawsze tak jak chcesz