Pośpiech

[Joanna_Bogdańska]

Ciągle gdzieś biegnę
Ciągle się spieszę
W pośpiechu zasypiam
I rano się budzę.

Swoje życie wplatam między wiersze.

Mam wielką nadzieję...
Ciągle się łudzę
Że rzeczywisty wymiar tego świata
Kiedyś się spowolni
I serca nie będzie już męczył
Zapanuje cisza i błogi spokój.

Nikt zmęczonej duszy
Nie będzie już dręczył.

[Baba_Izba]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wymiar - spowolni?? Oj, cosik mi tu nie pasuje!
Wielkie litery na początku wersów zbędne.
Piąty wers bez 'swoje'. Zdecyduj; albo ze znakami
przestankowymi, albo bez! Końcówka "siadła", wyrzuć 'serce', uporządkuj puentę. To tyle, serdeczności
- baba

[bazyl_prost]

uciekamy przed nieprzyjemnościami a one z nami, rzeczywistość skrzeczy

[Joanna_Bogdańska]

Oj prawda z tą rzeczywistością.
Dziękuję za komentarz pozdrawiam.

[Baba_Izba]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pozwoliłam sobie troszkę popracować nad Twoim wierszem:

żyję w ciągłym biegu
zawsze gdzieś się spieszę
w pośpiechu zasypiam
życie wplatam w wiersze

mam wielką nadzieję
jakimś dziwnym trafem
zatrzymać ten galop
nie ścigać się z czasem

wreszcie będę mogła
rozejrzeć się wokół
mieć chwile wytchnienia
chłonąć błogi spokój

Jeśli chcesz, to skorzystaj, to jest nadal TWÓJ wiersz!
Heej! - baba

[bazyl_prost]

pogoni dwa oblicza
biologia szalona i bólów tajemnica