Kępa Polska

[bowit]

Na Mazowszu, polskiej ziemi
Kępa Polska tętni życiem.
Wisła wodę w słońcu mieni,
przelewając się w korycie.
Kiedy z lodu się wyzwoli
nurtem bystrym wały myje.
Naturalną siłą woli
bóbr żeremia tam swe kryje.
A za wałem zieleń łączki
krecie kopce zdobią pole,
niczym liczne czarne pączki.
Tam też wierzby, brzozy i topole.

Czapla rozciąga swe rajery białe
nad łachy półmiskiem z żabami.
Perkozy czernią upierzone całe
nad wodą kręcą obroty dziobami,
by po chwili dać z powrotem nurka.
Kormoran jak posąg zastygł na konarze
udając, że podziwia swoje piękne piórka.
Kaczki w znanej sobie gwarze
przekazują plotki
i po wodzie się niesie kacze to gadanie.
Zaś w jej toni szczupak skrada się do płotki.
Jako smaczny kąsek na pierwsze śniadanie
wybrał łatwą zdobycz, lecz nie dał jej rady,
bo ciągnąć z sobą przepon ciężki to wysiłek
i zamiast biesiady
ostatni miał posiłek.
Spłoszone karasie i leszcze
uciekły w głąb toni, nie minęła chwilka,
zostawiwszy jeszcze
krasnopiórek kilka
i z piasku zasłonę
tworząc mętną chmurę.
Tylko karp zdziwiony spojrzał w lina stronę,
który nie przestawał grzebać pyskiem w mule.
Nad nimi srebrem się rozlała uklei ławica,
niczym mleczna droga
albo gwiazd mgławica,
wypatrując okonia jako swego wroga.
On zaś ujrzawszy łabędzią rodzinę,
która dostojnie cięła wody fale,
umknął hen w głębinę,
gdzie małże żywot wiodą sennie i ospale.

A przy brzegu sarny łykiem czystej wody
gaszą swe pragnienie.
Szukając ochłody
wśród konopianek znalazły schronienie.
Potem ruszą wolno, pod górę skarpy.
Dalej po ziemi rdzawej, już biegiem,
gdzie zaczesane orne garby
pod las kładą się szeregiem,
by zniknąć całkiem w gąszczu ściany,
Choć kadr stop klatką pozostanie,
jako widok dobrze znany,
zawsze dobiegnie ciche kukułki wołanie.

bowit


Warszawa dn. 24.01.2013 r.