Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ulica Wolności
zwęża się gardziel
nie mogę przełknąć wyboru
nesca tchibo margaryna masło
śmieją się reklamy
dawne czasy kneblują
opaską zerwaną z ramienia
z napisem masz czego chciałeś

Ulica Wolności
poznaję inną stronę bruku
za sobą słyszę
ten sam śmiech pałki
i drzwi zamknięte kopnięciem

Ulica Wolności
w tłumie idących
dojrzewam do pędu
starszy pan obok
był bohaterem czy wybijał zęby
taki schludny więc pewnie...

Ulica Wolności
kolorowe gazety
kolorowych ludzi
bohaterów naszych czasów

Ulica Wolności
pan mi mówi
masz ją w kieszeni
ręce zaciskam na ostatnim złudzeniu
purpurowo dumny orzeł
rozkłada złote skrzydła

Ulica Wolności
zaciska gardziel
zanim wypluje nas
na place europy.

Opublikowano

Marku,
Kolejny Twój wiersz z tych gorzko-refleksyjnych.
Powtarzanie na początku każdego wersu...Ulica Wolności... jest moim zdaniem zbędne. Czy trzecia zwrotka nawiązuje do piątej? Mowa o tym samym starszym facecie z niewiadoma przeszłością?
Mnie podoba się najbardziej ...kolorowe gazety kolorowych ludzi bohaterów naszych czasów...!
Wiersz przeczytałam z przyjemnością, pomimo subiektywnych, drobnych uwag.
Pozdrawiam serdecznie
Lilka
Opublikowano

Jest to wypluwanie z goryczą fałszywego słowa "wolność", którym się zatruła cała Europa.
Wolność nie istnieje, jak nie istnieje sprawiedliwość, równość, braterstwo, raj, piekło i te de, i te pe. Ale istnieje wyobrażenie tego wszystkiego w ludzkich umysłach, istnieją idee i dążenie do nich. Gdyby nie istniały utopie i marzenia, cywilizacja nie tylko nie posuwałaby się do przodu, ale w ogóle ległaby w gruzach, ba, nie miałaby szansy zaistnieć.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Dziękuję za komentarz. Miałem podobne watpliwości. Ale pisane ciągiem to mi sie jakoś zlewa. Chciałem przedstawić nie całość "rozrachunku" czy bilansu bo to jest indywidualne ale własne wrażenia, jakby "migawki" z tej ulicy. Stąd to powtarzanie. Ale nie upieram się. Być może to nie jest udany zabieg. Trzecia nawiązuje do piątej o tyle o ile nawiazuje do historii i jej paradoksów. W piatej może być po prostu "mówisz mi...". Dziękuję za uwagi i proszę o jeszcze. W końcu po to tu piszemy. MM
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Widzę, że moja gorycz przy Twojej to pikuś. Pisałem raczej o naszej lokalnej polskiej wolności, jej ścieżkach, zakrętach, historii. Cóż, jesli chodzi cywilizację to tu akurat jestem wielkim optymista i mam zgoła odmienne zdanie, bardziej pragmatyczne niż ideologiczne. Ten wiersz też miał pokazywać rozdźwięk między ideami, a rzeczywistością. On zawsze jest bo jesteśmy tylko ludźmi. Dziękuję za komentarz MM
Opublikowano

Marku, ciekawie jest, fajne zakończenie, ale te powtórzenia chyba nie służą całości, jest tytuł i pierwszy wers, wystarczyłoby. Poza tym, za.. "pan mi mówi ".. wolałabym, ktoś mówi.
Pan jest już wyżej i ten drugi, mógłby być tym samym , ale już jako, ktoś. To tylko moje czytanie, zapomniałam dodać.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Widzę, że moja gorycz przy Twojej to pikuś. Pisałem raczej o naszej lokalnej polskiej wolności, jej ścieżkach, zakrętach, historii. Cóż, jesli chodzi cywilizację to tu akurat jestem wielkim optymista i mam zgoła odmienne zdanie, bardziej pragmatyczne niż ideologiczne. Ten wiersz też miał pokazywać rozdźwięk między ideami, a rzeczywistością. On zawsze jest bo jesteśmy tylko ludźmi. Dziękuję za komentarz MM
Nie, Marek, ja nie jestem rozgoryczona, przeciwnie, widzę sens tworzenia utopii i mitów w ludzkich umysłach, rozumiem, że to też jest potrzebne oraz po co.
A to, że stany idealne nie istnieją? To wiem od bardzo dawna. Stan idealny musiałby oznaczać absolutny bezruch, zakończenie wszystkiego. To dopiero byłoby smutne.
Polecam Ci książki: "Obecność mitu" Kołakowskiego (właśnie o konieczności tworzenia mitów i ideologii) oraz "Ucieczkę od wolności" Fromma i "Antynomie wolności. Z dziejów filozofii wolności", praca zbiorowa (niemożliwość zaistnienia wolności w czystej postaci i na dłuższą metę). Zwłaszcza Fromm pokazuje dokładnie, na czym polega mechanizm klęski idei wolności i jak ludzie sami uciekają od niej pod opiekę autorytetów i bogów.
Z tą ideą wolności jest tak samo jak z ideą raju, dokładnie. :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 Może dlatego że dzięki jego utworom sam zacząłem pisać. Miałem chyba 11 lat kiedy po raz pierwszy przeczytałem jego opowiadania. Pierwszym i moim ukochanym jest "Maska czerwonego moru". Zakochałem się w jego utworach i gotyku. W moich utworach prawie zawsze znajdziesz odwołania do takich mistrzów jak: Poe, Lovecraft, Schulz, Grabiński, Dostojewski, Hodgson czy Camus. To mój kanon ukochanych mistrzów, którzy stworzyli mnie takim jaki jestem. 
    • @tie-break To piękny, poruszający wiersz. Uchwyciłaś tę szczególną atmosferę listopadowych odwiedzin na cmentarzu, gdzie spotykają się intymność, rytuał, pamięć i przemijanie. Szczególnie trafia we mnie "Obraz spękań przechodzących z nagrobków na dłonie" – to metafora, która fizycznie pokazuje, jak czas dotyka wszystkich, jak jesteśmy połączeni z tymi, których wspominamy. To bardzo cielesne i prawdziwe. A także pytanie dziecka – przychodzi "nie wiadomo skąd", ale oczywiście wiemy skąd. To pytanie, które rozbija całą uroczystą powagę wizyty i dotyka sedna - prostota dziecięcego niepokoju o ciepło, o troskę. To pytanie brzmi jak echo wszystkich naszych dorosłych pytań. Wiersz bardzo wzrusza.
    • @Simon TracyZnowu przypominasz mi nowelę  Edgara Allana Poe.   
    • @huzarc Świetnie łączysz tu konkret z abstrakcją. Szczególnie mocne jest to napięcie między poezją a praktyką życia, między słowem a czynem. Ta puenta "Trzeba się przemóc , Aby coś móc" - zwięzła i celna. I cała ta ironiczna gra z "panem profesorem" dodaje wierszowi pazura.      
    • @Alicja_Wysocka Dla mnie to czuły wiersz o miłości. "Życia ci meblować nie będę" - ta deklaracja na samym początku mówi więcej o szacunku niż tysiąc wyznań - nie chcę ci mówić, jak żyć. Ale mogę ci dać słowa. I potem ta propozycja - tak ostrożna, tak pełna troski - rozłożona na "kilka kątków". Nie wielkie gesty, ale małe codzienności: fotel, koc, kromka chleba, filiżanka herbaty. To dokładnie tak wygląda prawdziwa bliskość - nie w deklaracjach, ale w tym, co drobne i codzienne. A to "mogę?" na końcu - pytasz o pozwolenie. Nawet ta bliskość, ta troska - one muszą być chciane. To wiersz o tym, jak być blisko, nie naruszając granic. Jak dawać, nie narzucając. Piękny.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...