Król ze Wschodu

[Kolos94]

Ziemskie bogactwa i wiedza
strach ludu, wystawne uczty,
bogowie wina i ciała
władza królewska, dwór huczny

I dziwna nagle nostalgia
niepokój, dogłębna pustka
Samotność pośród doradców
Mokra od łez nocnych chustka

Depresja władzy wewnętrznej
Upadek, rozpacz, błaganie
Pragnienie prawdy, nadzieja
Szybkie z kolan powstawanie

I podróż długa. Dni, noce,
ciągła tęsknota, marzenie:
własne ocalenie ujrzeć
jednego Boga spojrzenie

Jednego, małego Króla
nad królami królów Wschodu
Objawia się jako Prawda
z siłą nadludzkich dowodów

I blednie ma własna mądrość
niepokój zmienia się w pewność
w radość-nadzieja samotna
znika rozpaczliwa chwiejność

Wnętrze mi Duch porządkuje
przynosi ulgę tak głębną...
Złoto, kadzidło i mirra
składam dar jakby rzecz zbędną

Teraz mi trzeba powracać
ze świeżą prawdą, radością
do tak odległej Ojczyzny
wciąż zaprawionej próżnością...