Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ponoć już nie taka młoda
i ma pełno kurzych łapek
a że przyszła kadra nowa
ma zapomnieć o etacie

nie jest ważne że ta pani
pracowita jest i mądra
dziś pan prezes woli bardziej
gdy ktoś głupi lecz wygląda

więc wręczyła jej kadrowa
obiegówkę przy wypłacie
cóż że życie jej zrujnował
że kobieta teraz płacze

nasza firma nie przytułek
głosi dumnie "władca" nowy
miast fachowca wybrał dureń
tę co ciągnie do alkowy

życie jednak płata figle
i głupoty też nie znosi
po problemach w tejże firmie
dziś o pracę prezes prosi

Opublikowano

Tak to jest gdy do władzy dochodzą ci co dochodzą )
Według mnie, dobry wiersz,
ale nie bierz mojej opinii za pewnik )
bo ja się nie znam na pisaniu wierszy.

Pozdrawiam.

Opublikowano

No tak jest. Chociaż za obecnych PO-rządów ten mechanizm nabrał rozmiaru Monstrum. I czasem sobie myślę, że Jarosław potrzebny. Serio.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




:)
"ale nie bierz mojej opinii za pewnik"

Szkoda... bo właśnie tak chciałem zrobić. ;)))))
A tak poważnie - bardzo dziękuję za pozytywny odbiór.
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




"ale podoba mi się."

I to jest najważniejsze - miło mi.
Co do mocniejszego akcentu, mogę tylko powiedzieć: cóż, tak wyszło. :)
Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Nie ma problemu. Jest demokracja i każdy ma prawo do swojego zdania.
Jednak w założeniu, wiersz nie miał być polityczny.
Z drugiej strony, można go odbierać w różny sposób.
Wszak polityka i życie są mocno powiązane.
Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Dziękuję za czytanie i komentarz - zwłaszcza, że pozytywny. ;)
Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego. :)
Opublikowano

Witam.
Masz rację, powinno być - . Przeoczyłem to.
Wszak mamy tu do czynienia z biernikiem a nie z narzędnikiem. :)
Pozdrawiam i dziękuję za czytanie, komentarz i zwrócenie uwagi.

Opublikowano

Ach te frimy.!!! Sporo prawdy jest w słowach powyższej treści, z drugą nie do końca się zgadzam, bo "bossowie" nie głupi,
chcieliby mądrą i ładną zarazem, zawsze to dobry "ozdobnik" na konferencjach.. o alkowach pomilczę... :)
Wiersz broni się warsztatem, w moim odczuciu, jest rytmiczny, b.dobrze się czyta. Zakończenie.. mści się i fajnie.
Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Chwała i cześć należy im się na wieki. Pozdrawiam.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Arsis «fantastyczna wizja stworzona przez nadwrażliwą wyobraźnię» źródło SJP Zawieszenie pomiędzy nieważkością a nicością. Narracja i akcja jak w niemym filmie, przyciąga pomimo braku dźwięku i głosów.  Pozdrawiam
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...