dzieje się

[Jan_Nepomucen]

gdzie dotyk wplata woń lipy i miodu
w dyskretną obecność świątków malinowych
strzegących powietrza przed nadmiarem soku
dzieje się spotkanie dziwne jak kalendarz
ze znakami wszystkich alfabetów świata
jednakowych w czytaniu znaczeń przemijania

co przemyka jak światło za oknem zbyt szybko
zanim dotknę znika zapętlone w przestrzeń
stopy odciśniętej w bosonogiej porze
zbierania przez słońce diamentów pogubionych nocą
ubraną tylko w jedwab dłoni głaszczących nagie uda drzew
niczym wiolonczelę kobiecego ciała aż rozproszy się brzask

wieloma smyczkami naraz zanim wiatr ułoży mandalę
z kolorów i cieni a fraktal łąki rozwinie dywan przed
czarodziejem dźwięków przetrą oczy kwiaty i roztoczą
widoki w rozszczepionych promieniach natręctwa przebudzeń
wtedy czas najbardziej traci na znaczeniu jak hammerite
na totemie swobodnie przemierzając całe uniwersum

szukania sensu tego co za chwilę zniknie bezpowrotnie
łącząc marność z absolutem poza tronem słońca
w punktach zaczepienia wygaszanych spojrzeń
z kamieniowania każdego kto zechce wybawiać cokolwiek
gdy znikają mądrości których nigdy nie poznasz
w miniaturze korzeni z doniczki rozpostartej na oknie

[Zdzisław Antolski]

Wiersz jak szafa gdańska. Są śliczne fragmenty, rzeźbienia, ale całość przyciężka i staroświecka. Niektórzy jednak lubią antyki. Są też fragmenty mocno już banalne i ograne.

[Gość]

Zaiste, ciężkie do czytania i pojęcia.

[Alina_Służewska]

po przeczytani i przemyśleniu tego wiersza uważam
że jest znakomity i to zarówno pod względem treści jak i formy

pozdrawiam :)

[WiJa]

To co dobre nigdy się nie starzeje. Pozdrawiam

[Wawrzynek]

Z maczetą torującą drogę między woń lipy i miodu...
świątków malinowych...nadmiarem soku...alfabetów świata...diamentów pogubionych nocą...... i innych ozdóbek, da się przebrnąć do końca nie gubiąc głównej myśli wiersza.