geometria cieni

[Jan_Nepomucen]

szkoda że drogi nasze równoległe
zamieniają drzewa w rozpędzone konie
i wśród słonecznych kalendarzy
zakreślamy koła stąd dotąd do licha
opisane promieniem łańcucha

po licho nam droga bez końca
i ciała których nie możemy rozebrać
by zaczepić się na swoich biodrach
jak motyle czas odmierzając
od kokonu po skrzydlate barwy

z cholernie głupiej geometrii cieni
czystej kartki papieru-milczenia
w zaśmiecony czekaniem atlas
gdzie platonicznie wchodzę
w najbardziej romantyczne miejsca

gdyby choć oddech uchylonych drzwi
na który mimo wszystko nadstawiamy głowy
pomiędzy słowem a zmrużeniem ciała
w nieudanej podróży do brzegu kasztana
aż szkoda że tutaj nas nie ma

mijamy się jak sekundnik z czasem
który w nas szybciej obumiera
i już nieważne który raz
palcami muska zielone źdźbła
białego kruka bezsenności

tu gdzie mieszkamy prawie bezdomnie
bez świateł i skrzyżowań na rondzie
wszystkich świata stron i w którą stronę
by cię spotkać stojąc tyłem do słońca
aż znajdą się nasze twarze w cieniach

[andrzej_barycz]

gdyby choć oddech uchylonych drzwi
na który mimo wszystko nadstawiamy głowy
pomiędzy słowem a zmrużeniem ciała

aż szkoda że tutaj nas nie ma

by cię spotkać stojąc tyłem do słońca
aż znajdą się nasze twarze w cieniach

Wybieram tylko tyle.
Ma pan męczącą manierę "wchodzenia w najbardziej romantyczne miejsca", co daje efekt waty cukrowej - dużo tego, słodkie, lepkie i kompletnie bez wartości : rozpędzone konie, słoneczne kalendarze, skrzydlate barwy, biały kruk bezsenności, wszystkie świata strony...