Grobowa zaduma.

[lucjan1949 bieniecki]

Grobowa zaduma.

Z grobową ciszą myśli łączę moje,
Swoją zadumę z Duchem Pana dzielę,
W Krzyżu Zbawienia ,dał On życie swoje,
Ja zaś od siebie tak bardzo niewiele.


W grobie Twym widzę sens mego istnienia,
Boga ofiarę, w dziele Jego Syna,
Ciąg wszystkich cierpień,w drodze odkupienia,
Która zawiedzie ku chwale zbawienia.

Jak mam ja Jezu za wszystko dziękować,
Że wielkość Boga tak poniżyć raczył.
Ty wszystkie grzechy obiecał darować,
Byle bym tylko życie Krzyżem znaczył.

Panie nie pozwól by w obranej drodze,
Zły los kaleczył me dobre zapędy.
Niech czas mój życia, ukarany srodze,
Wskaże jak żyć mam i zmierzać którędy.

Dziękuję Jezu-to słowo mizerne,
Więc od dziś pójdę drogą Krzyża Twego.
Niech serce zawsze pozostanie wierne,
Twojemu Prawu -ku szczęściu wiecznemu.

Józef Bieniecki