Jesienna nostalgia

[adolf]

Kolejne liczby zakreślone w kółkach - krople
schodzą w dół ściany drogą kalendarza,
strugami spływają kolumny tygodni
przez pokój idzie – burza przemijania
Kałuże zdjęć, pogiętych kartek, nienapisanych wierszy
i chłód, który jest uniwersalnym językiem znikania

za oknem wiatr popadł w chorobę sierocą
buja się w przód i w tył, a z nim całe pole
Każde źdźbło jest wieżą z bajki, wszystkie się kołyszą
śpiące w nich królewny przez to bardziej zapadają w sen
I świat nie nie może się zbudzić do Końca!

Nie otwierajcie książek, bo będzie przeciąg --
Niech zatęchły, duszący obraz dnia spalającego się w słońcu
Drażni waszą wyobraźnię, zaczadzi ją – bez-wonnie, bez-emocji.

Ty, który żyjesz powinieneś wiedzieć
że robisz to tylko przypadkiem
ja, który cię stworzyłem
wiele rzeczy tworzę
- - - po nic,

[WiJa]

Przeczytałem z zainteresowaniem, czyli wciągnął mnie ten wiersz, czegóż więcej mogę chcieć (chyba tylko tego, żeby autor pozbył się tych krzaczków zaśmiecających wiersz, co przecież jest do zrobienia). Pozdrawiam