Codzienność

[Izabela_Iks]

Ona siedzi w czterech pustych ścianach.
To codzienność.
Już nawet cisza zagłusza jej myśli,
jej senność.
Pozbawiona ludzkich zasad.
Wciąż go wspomina.
Nie ma w tym żadnej granicy.
Ciągle zaczyna...
Każda godzina wygląda tak samo:
Tylko noc i dzień.
W sercu gra znów jedna melodia
bez specjalnych brzmień.
Wypowiada nieszczęśnie jego imię,
znienawidzone.
Zaczyna szlochać i odwraca się
w drugą stronę.
Po raz kolejny widzi tą samą twarz.
Twarz winowajcy.
Na szyi czuje ten sam oddech.
Oddech sprawcy.
Setny raz zatacza się kieliszkiem wódki.
Nałogowo.
Kładzie się, by na zawsze dotknąć poduszki
ciężką głową.
Lecz znów wstanie rano i będzie
tak samo.
Znów przez niego zrozpaczy się
na noc...