Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Codzienność

Izabela_Iks
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Izabela_Iks

Izabela_Iks

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Ona siedzi w czterech pustych ścianach.
To codzienność.
Już nawet cisza zagłusza jej myśli,
jej senność.
Pozbawiona ludzkich zasad.
Wciąż go wspomina.
Nie ma w tym żadnej granicy.
Ciągle zaczyna...
Każda godzina wygląda tak samo:
Tylko noc i dzień.
W sercu gra znów jedna melodia
bez specjalnych brzmień.
Wypowiada nieszczęśnie jego imię,
znienawidzone.
Zaczyna szlochać i odwraca się
w drugą stronę.
Po raz kolejny widzi tą samą twarz.
Twarz winowajcy.
Na szyi czuje ten sam oddech.
Oddech sprawcy.
Setny raz zatacza się kieliszkiem wódki.
Nałogowo.
Kładzie się, by na zawsze dotknąć poduszki
ciężką głową.
Lecz znów wstanie rano i będzie
tak samo.
Znów przez niego zrozpaczy się
na noc...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • andrew
      podobieństwo

      Przez andrew · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz Interpretacja pokazuje, gdzie się człowiek stołuje.    Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Annna2
      Wilcza prawda

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Berenika97  wiersz mi się podoba i zgadzam się, wilki nie potrzebują pozwolenia na wolność. Są opiekuńcze wobec swojej rodziny i wilki jako nieliczne u zwierząt opiekują się swoimi starymi rodzicami- gdy nie mają już sił by polować.  
    • Berenika97
      iluminacje

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @lena2_ Ależ to piękne i smutne zarazem... Ta cisza modląca się za poszukujących - jakby była ostatnim świadkiem wiary. A ten obraz szukania Boga w barwnych witrażach zamiast w sercu... przejmujące. Mocny, minimalistyczny wiersz. 
    • Berenika97
      roz.łąki

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Roma Bardzo subtelny wiersz, jest w nim czułość w opisywaniu tęsknoty. Twoje zabiegi językowe są świetne - "motylkowato darnieję" – oksymoron i neologizm, "rozkwitam w twojestany" – kolejny piękny neologizm, obraz głębokiej empatii i połączenia. A"oswajam tęsknoty jak róże" – to moja ulubiona metafora. Tęsknoty nie da się zabić ani wyrwać, ale można ją "oswoić". Jak różę – która jest piękna, ale ma kolce. Wymaga pielęgnacji, uwagi, ale też ostrożności. To pokazuje akceptację bólu jako części piękna miłości. I wreszcie koniec - "by czekać cię rosą, nie szadzią." Wybór, by w tym czekaniu być żywą, świeżą ("rosą"), a nie zamrożoną, zimną i kłującą ("szadzią"). To obietnica zachowania w sobie życia, a nie poddania się zgorzknieniu. To jest niezwykle gęsty emocjonalnie i językowo wiersz. Super!    
    • Berenika97
      podobieństwo

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Jacek_SuchowiczTrudno się z tym nie zgodzić!    Poezja i prawo — dziwny z nich duet, bo jedno i drugie każdy jak chce "rozumuje".

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...