Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Choć promień dnia ci zamknięto pod powieką
korzenie ludzkie nawadniasz wciąż wiarą płynną
i spierzchniętymi wargami wpijasz
się w czasu mogiłę
Rozszczepiło ci słońce powieki
lecz twa młodość, jak chciałeś, zgęstniała
by strącać gwiazdy z metalu nieba
złotym księżyca sierpem
stojąc rzędem umarłych szkieletów
żebra swoje próchnem mozołu powlekając
ssiesz toksyczną naftę zakrzepłych serc.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...