Muzyka na słońcu

[Bronisław Jaśmin]

nadszedł czas kiedy białe ręce uprzedziły o konieczności powietrza
w chmurach targanych za uszy wlokły się jakieś drogi
poranek o króliczej posturze i uszach wszedł między izby
i wcielał się w ściany

to jego duch - światło-cień te szare kontury chudej żony podającej
do stołu śniadanie twarze dzieci na ścianie i ręka na ścianie
żony która wsłuchuje się w los tupotu

wysłuchałem okruchów nimi karmię myszy one mają najwięcej potrzeb
i dłuższe manewry wsłuchuję się w pokutę wichury na młynie
ona leżąc odklepie raz i sobie pójdzie

pokolenia to rzeki - na wodzie unoszą się zmarszczki
a kiedy spojrzysz jeszcze raz jest nieskazitelna

konieczna jest przestrzeń i życie na ziemi zmrok przechodzący w podróży
dni pękają w szwach a ten horyzont za oknem jest tylko okruchem
odciskiem zasznurowanych na drogi butów

[Bronisław Jaśmin]

...i?

"wogule" po jakiemu to?