Rozbitek w oceanie

[Patryk Strojny]

Każdy dzień jest nowym wyzwaniem.
Każdy dzień jest nowym celem.
Ja jednak już nie potrafię do niego dążyć.
Nie potrafię już kolejnymi dniami żyć.

Sam w środku już w grobie się położyłem.
Sam już samego siebie zakopałem.
Widzę w swoim odbiciu człowieka starego.
Zarośniętego, brzydkiego i zapłakanego.

Jestem sam, samotny na bezludnej wyspie.
Boję się, że także i ona kiedyś zatonie.
Nie chcę być w oceanie wielkim, rozbitkiem.
Ani w domu opuszczonym, ostatnim mieszkańcem.

Niestety, zaczyna się to powoli spełniać.
A ja już nie mam sił, by od tego uciekać.
Nie proszę o to, żeby być wiecznie młodym.
tylko o to, by jeszcze przez chwilę nie być chorym.

Światła na mym strychu coraz częściej gasną.
Chcę, by tak jak kiedyś było tam jasno.
Pragnę swe cenne rzeczy odnaleźć.
A w ciemności nie będę mógł ich znaleźć.

Nie potrafię już żadnego wyzwania podjąć.
Nie potrafię nawet we własnym łóżku zasnąć.
Teraz już tylko na krześle siadam
i w swoim grobie się pogrążam.