Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Owoc pobytu w Ojczyznie

Noc jak kropla sie sączy powoli
może się wyrwę z objęć niewoli
za dziesięć druga zegar tyka
sen sie zbuntował i stale znika

O czwartej wstaję bo szkoda dnia
w sercu przepiękna muzyka gra
o mej radości żywa serenada
to o niej właśnie wiersze układam

O ziemio cudna ziemio kochana
jakaś ty piekna z samego rana
na czubku drzewa przycupnął szpaczek
z dziobka mu wypadł mały robaczek

Za lasem wdzięcznie kukułka kuka
a ja na szczęście grosika szukam
słońce za oknem złotem maluje
a ja Ci Boże za to dziękuję

Dzisiaj nam głowy pruszy siwizna
wciąż taka droga jest Ojcowizna
a tak naprawde nigdzie na świecie
piękniejszej ziemi nie znajdziecie

Opublikowano

Nie rozumiem jedynie wersu "a ja na szczęście grosika szukam". Jeżeli chodzi o wiersz to przymiotniki: lekko, zgrabnie, czysto, nieskomplikowanie i przyjemnie są na miejscu. Nie powiem, że bardzo mi się podoba, ale jest fajnie. A macie w okolicy stadninę koni? Nie wiem czemu, ale darzę je wyjątkową sympatią. Pozdrawiam i zazdroszczę uroków miejsca zamieszkania, bo to pewnie bardziej dotyczy jakiejś urokliwej wsi ;)

Opublikowano

Tk mam dom letniskowy w Sochoniach pod Bialymstokiem jest stadnina koni i las dookola,powietrze piekne i zdrowe.A co dotyczy grosika na szczescie to jest taki zwyczaj ze trzeba miec w portwelu zawsze jakies pieniazki kiedy kuka kukulka to znaczy ze beda sie ciebie trzymaly jak je masz jak portwelik pusty to zly znak,pozdrawiam

Opublikowano

Aż tylu? Ja nigdy nie miałem okazji opuścić Polskę na dłużej niż kilka tygodni, ba, trudno mi to sobie wyobrazić. Tym cennniejsze, że tak ciepłe wspomnienia łączą Cię z Twym rodzinnym domem. To jest wartość, która powoli zanika - przywiązanie do bliskich, rodziny. Niestety.
Słonecznie pozdrawiam (upał dziś potworny!) :)

Opublikowano

Prosty wiersz, powrót do korzeni i łapanie chwil, które poozwalają funkcjonować..
Fakt, rymy niewyszukane.. ale mimo to, czuć w wersach zachłystywanie się pięknem
ojczyźnianej przyrody. Dla mnie, szczególnie wdzięczne, ostatnie dwie. Za "a",
w ostatniej, czytam "i".
Życzę słońca w tej "oazie"... :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, pusta leży w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
    • (Ojcu)   Wiesz, stoję tutaj. W tej trawie wysokiej. W słońcu. W tym rozkwieceniu bujnym i tęsknym.   W tej melancholii rozległej jak czas. W tym ogromie cichym sen głęboki otwiera powieki. I śnię tym snem potrójnym zamknięty. Tą duszną godziną upalnego lata.   Chwieją się wiotkie gałęzie. Łodygi. Źdźbła łaskoczące łydki.   I wszystko to szumi, gęstnieje. Oddycha niebem rozległym. Kobaltowym odcieniem przeciętym smugą po odrzutowcu i z białą gdzieniegdzie chmurą, obłokiem skłębionym …   W powietrzu kreślę tajemne symbole, znaki. Lgnę ustami do kory drzewa. Całuję. Namiętnie. Jak usta kochanki niewidzialne, drzewne. Liściastą boginię miłości.   Wnikam w te rowki słodkawe i lepkie od soku, czując na końcu języka tężejące grudki.   Układam zdania zapadnięte do środka, zamknięte a jednocześnie przeogromnie rozległe jak wszechświat. Jak unicestwienie. Zaciskam powieki. Otwieram… Mrugam w jakimś porywie pamięci.   Widzę idącego ojca, poprzez odczuwanie w nim tej powolności elegijnej (taką jaką się odczuwa we śnie)   Idzie powoli w wysokiej trawie. W łanach rozkołysanego morza z dłońmi złączonymi mocno i pewnie.   I rozłącza je nagle w mozaice szeptów, rozsuwając w tym złotym rozkłoszeniu zbożność i wiatr. I znowu w słońcu, i w cieniu. Za tym dębem, za kasztanem.   Za samotną w polu topolą. Chwieją i smukłą. jak palec na ustach Boga.   Idzie powoli, odchodząc. I pojawia się na chwilę, by zniknąć znowu za jakimś krzewem, co mu zachodzi znienacka drogę.   I znowu, ale w coraz większym oddaleniu. Za kępą pachnącą, za tym drżącym ukołysaniem maleńkich kwiatków, które mu spadają na głowę białym deszczem. Za jaśminem, który tak kochał za życia.   Twarz przesłaniam dłonią, szczypiące oczy, bowiem uderza mnie oślepiający promień słońca. Znienacka.   Otrząsa się w prześwicie z szeleszczących liści w powiewie. Lecz po chwili robi się duszno i cicho. Jakoś tak tkliwie. Ojciec zniknął, zapadł się. Rozpłynął, gdzieś w rozkojarzeniu sennej melancholii.   Na piaszczystej ścieżce pociętej cieniami gałęzi. A jednak był tu kiedyś i żył jeszcze. I żyje...   Jestem jedynym świadkiem tej manifestacji. Tego przemknięcia niematerialnego zrywu zakamuflowanego przed światem.   I mimo że jestem bez miejsca i przeznaczenia, notuję każdy błahy kształt. Każdy nawet zarys, który jest w czyimś zamyśle jedynie nic nieznaczącym szkicem.   W chmurze spopielałej. W nadciągającym snopie deszczu.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-06-24)    
    • Ciekawe, czy innych książkach też będzie.  Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        (dla Raskolnikowa Sonia po prostu była święta, ale dawno czytałam).
    • @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Rafael Marius dziękuję. Pozdrawiam Was serdecznie, ale nie końcem, lecz początkiem, który wskazał mi drogę , co dalej muszę robić!  Zresztą, nie pominąłem przesłanek z jego podpowiedzi , jakie pozwalają odkrywać to, co zostało nieodkryte albo zatajone!?   Więc zaczniemy od tego, czym jest język światła i cienia?            

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        !!!!   Interpretację już mam!              
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Bcmil Czytając powyższe przypomniał mi się film z Jet Li Kiss of the Dragon (2001).   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...