Zgłoś

@Roma Czytając Twój wiersz mam wrażenie, że dotykam czegoś bardzo osobistego – procesu składania siebie na nowo po jakimś wstrząsie, nagłej zmianie, którą pięknie oddają słowa "poprzestawiani zbyt nagle". Masz niezwykłą umiejętność ubierania w słowa tego, co kruche i ulotne. Pomysł, że jesteśmy "z liter złożeni i z tego co po nas", jest głęboko poruszający. To metafora o połączeniu naszej tożsamości i pamięci o nas z językiem i opowieścią. Opisujesz pewne etapy. Najpierw jesteśmy "poprzestawiani", ale chcemy być spójni - "zechcemy być wierszem". Potem etap budowy, a właściwie odbudowy - "by się poskładać od nowa , dla nowa". A na koniec chęć tworzenia i trwania, do zostawienia po sobie śladu "nie tylko bywać lecz trwać choć przez chwilę". No i "bardziej i mocniej wypiszę ,w tę ciszę" to akt odwagi polegający na wypełnieniu pustki słowem. Twój wiersz jest dowodem na to, że ten akt się udał. Wpisałaś w ciszę coś pięknego i subtelnego! Pozdrawiam -y!

@tie-break Wiesz, Duszko, dla mnie nie ma różnicy :) Tak czy siak, jest prawdziwie.

@Sylwester_Lasota To poezja która przypomina, że słowo nadal może pełnić funkcję moralnego głosu. Czytając, ma się wrażenie, że to głos człowieka, który widzi świat z dystansem, nie z gniewu, ale z troski. Wiersz przypomina, że czasem poezja powinna nie tylko wzruszać, ale prostować kręgosłup myśli.

dogoniło echo dogonił wiatr dopadł smutek płacz i żal   dopiero po nich  kolejne drzwi za nimi wesoły uśmiech sie tli   dogoniła jesień w kominku płomień kusi marzeniem ozdabia sny   widzi to noc rozumie cień mocno dziękują im za to ze są   że jutro rozumieją nie boją się tego co kolejny przyniesie dzień

Kolejny Twój natchniony wiersz, skrzący się pięknymi aforyzmami, jak ten: "a każdy dotyk otwiera niebo". Pozdrawiam z dużym podobaniem. M.