dotąd już nie będzie

[Alja]

istotą spadających liści
są powykręcane wiatrem drzewa
mawiał
teraz tylko obraca
słowami które nie rosną
ale wylatują piskliwym tonem
pomiędzy nas i tą przestrzeń szkła
która ciągle wyższa

on gestykuluje ciałem
jak ryba pozbawiona wody
całym jestestwem rzucająca sie
w krawędziach koła

rękami przykutymi do krzesła
bo nóg już dawno nie ma
turla się jeszcze gdzieś w sobie
tylko ciszej niż miał w zwyczaju
z wiekszą powagą
półistniena

odkąd to wszystko zaczęło
się i przez się
kiedy machając dłonią
jeszcze żywą
przez skrawek ulicy
i światła
dosięgnął tej chwili
zawahania

dotąd już

nie będzie

[pan_ktotam]

na końcu zapomniałem co było na początku...

ale taki to już mój mózg - ograniczony....
wiersz ma fajny klimat... ciekawy i specyficzny...

pozdrawiam...

[Wuren]

Noo.. navet Vinci wpleciony :)
Rozproszyła mnie schizma koncowa :D
Ale i tak zaciekawił...
Pozdrawiam
Wuren