„Melancholijna podniosłość”

[Krystian_Kosouliev]

Pragnę, szanuję i kocham
Twe imię, które budzi mnie,
Tak cudownym brzmieniem
Uwznioślonych drozdów.

Szanuję, pragnę i kocham...
Tak zawsze było i pozostanie,
Póki gwiazdy świecą,
A mi zostaje spoczywanie...

Kocham, szanuję i pragnę,
By ten nędzny świt
Nigdy nie nadszedł
Lepiej tkwić w ciemności...

Pragnę, kocham i szanuję
Uczucia, których nie mogę doznać,
Nie mogąc w nie uwierzyć,
Dopóki osobiście nie skosztuję...

[Nata_Kruk]

(...)
"Pragnę, kocham i szanuję
Uczucia, których nie mogę doznać,
Nie mogąc w nie uwierzyć,
Dopóki osobiście nie skosztuję

Uwierzysz w nie, jak nadejdą... ;)

[Krystian_Kosouliev]

to już mój starszy tekst... aktualnie jestem w związku :)