Prawda

[Bronisław Jaśmin]

Powietrze pamięta o wszystkim, zwłaszcza pamięć
zmęczoną podróżą. Można wszystkie kolory określić
na czarno. Powietrze zatrzaskuje języki i okna,
krótki przemarsz pytania przez odpowiedź, sufit.
Ustalmy, że to co jest białe znudziło się czernią.

Prawda jak się może wydawać nie zbudowała
żadnego miasta. Nie zamieszkując w jakimkolwiek domu
zaadresowała mieszkanie na czystą bezdomność,
chociaż uczy się rzucać kamyki do rzeki.

Jak to jest prawdę wynająć na wieczór, odbitą prostytutkę
na prawym ramieniu, jasny przebłysk mądrości o roczniku
wina? Przekartkować nurt rzeki, omijając źródło?

Prawdy nie zdążą ujrzeć się w lustrze, bo zabijają
ćwieka w obłokach lub dżdżą kiedy brakuje gwoździ
mocują powietrze. Potem skręcą do wiatru i rozbrzmiewa

fraza: przed zachodem nie zamykaj balkonu i drzwi,
tylko wtedy zatrzymasz pochody po zmierzch,
banał, który rozgrywa się cicho na słońcu.
Prawdy od podłogi po sufit zabijają klina.