Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

kuracja

Pan_Biały
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Wuren

Wuren

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Co toi jest? Ma coś wspólnego z konopiem indyjskim?


Celowe rozdzielenie? na ćwierci pocięte?

Bo przez te fragmenty mi zgrzyta niemiłosiernie i nie moge się skupić na całości.

Pozdrawiam
Wuren
Wuren

Wuren

Opublikowano
Opublikowano

No, zaraz mi lepiej się czyta :D

Tewraz meritum - pogubiłem się trochę w przesłaniu. Chyba -namiastki pora wyrzucić, wrócić do sedna, do wartości podstawowoych. Odkurzyć pojęcie rodziny - to sprzed wojny.
Dobrze rozumuję?
Pozdrawiam
Wuren

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Migrena
      Na Bruku

      Przez Migrena · Opublikowano

      Ściana miasta drży od ich oddechów, ręce szukają, szarpią, wgryzają się w skórę. Nie ma słów, tylko puls ulicy i ciała w ciałach, gorące jak beton po deszczu. On pali nerwowo papierosa, dym wplata się między ich ciała. Ona spogląda, rozgląda się niespokojnie, jakby cień za rogiem mógł przerwać ten moment. Palce jej drżą, a jego uścisk staje się ostrzejszy, krzyk sygnalizacji świetlnej miesza się z biciem serca, przechodnie to tylko cienie – oni, huragan między latarniami, cały świat zredukowany do dotyku, ciała, oddechu. Nie ma czułości wyuczonej, nie ma poetyki – tylko skóra i asfalt, i uścisk, z tym słonym oddechem strachu, który widzi migotanie latarni w otwartej nocy, dzika dopamina między nimi. Chłód ulicy kontra żar ich ciał, które znają siebie w półsekundzie spotkania, między splątanymi nogami i drżącymi ramionami. Jej włosy szeleszczą przy jego policzku, jego usta szukają jej w kłębach dymu, palce wplatają się w mięśnie, ubranie, w napięcie, drżenie jej kolan kontrastuje z jego twardym staniem, niepokój i pożądanie tańczą razem na bruku. Każdy ruch, każdy gest jest pełen napięcia, serca biją dziko, oddechy kradną powietrze przechodniom, miasto wciąga ich z powrotem w chaos, a oni jeszcze drżą, jeszcze dzicy, jeszcze w sobie, jeszcze na ulicy, jeszcze niepokorni, jeszcze ciałem obecni, jeszcze zmysłowo rozdarci między niepokojem a pożądaniem, jeszcze jednym, niespokojnym rytmem – na bruk wciągnięci z powrotem w miasto.            
    • Rafael Marius
      Błogość

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Pewnie, miałem 10 lat i mieszkałem wtedy u Babci i dobrze bo ona miała dwa piece kaflowe na węgiel i dzięki temu byliśmy niezależni. Paliłem dwa razy dziennie, ale i tak było strasznie zimno.
    • violetta
      dla CIEBIE

      Przez violetta · Opublikowano

      Wielka miłość do Boga:)
    • violetta
      Błogość

      Przez violetta · Opublikowano

      @Rafael Marius a pamiętasz zimę stulecia? :) to były emocje:)
    • Rafael Marius
      Błogość

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        To fajnie. U nas też na boisku szkolnym czasem wylewali, ale lud był kiepskiej jakości i nie dla mnie taka zabawa. Wolałem pojechać kawał drogi i mieć dobrą jakość.     Tak bardzo piękne, szczególnie dla mnie, gdyż byłem wtedy zdrowy i sprawny. I bardzo popularny oraz lubiany w tym miejscu.  A dzięki znajomością wszystko na piękne oczy.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...