Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Przydrożna stajenka.

lucjan1949 bieniecki
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

lucjan1949 bieniecki

lucjan1949 bieniecki

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Przydrożna stajenka.

W marnej kapliczce u podnóża góry,
Dzisiaj z spróchniałych pozbijana bali,
Dziurawym dachem spogląda ku niebu,
Przy wejściu chyli i prawie się wali.

Tu bieda z nędzą życia uproszczeniem,
Tak sama w sobie,jest piękna w tej biedzie.
I chociaż wzrusza Boga uwielbieniem,
Tu serca czułe ku Bogu nas wiedzie.

Tu też Zbawiciel spoczywa na sianku,
Rodzice nad Nim schylają się mili.
Wielu przechodzi,obojętnie patrzy,
Mało wspomoże ,przyklęknie nie schyli.

Dziecię z tej biedy wyrośnie bogate,
Ogromem przeżyć,których los nie skąpi.
Pomoże wielu,cudami obdarzy,
I tak lud wszelki w Boskość będzie wątpił.

Dwadzieścia wieków historię powtarza,
W Ewangelicznych przeczytanych słowach.
Niech Duch Twój zstąpi i wiernych pomnaża,
Czerpie mądrości w Chrystusowych mowach.

Józef Bieniecki

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Jak świetlik

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @E.T.   Piękny wiersz napisałeś – o pragnieniu bliskości i o tym, jak wyobraźnia potrafi utrzymać przy życiu nadzieję.  
    • Berenika97
      pofetyszyzujmy się poetycko. na parapecie.

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Roma Wow! To frapujący wiersz. Zestawienie aktu twórczego z estetyką BDSM jest niezwykle mocne i odświeżające. Tak o relacji z samym słowem, o dynamice władzy między autorem, tekstem a może i odbiorcą to jeszcze nie czytałam. "Klaps na goły wers" to genialny obraz - aż chce się spersonifikować ten wers. Fajnie przechodzisz z roli dominującej do uległej - raz autor panuje nad materią słów, a za chwilę staje się niewolnikiem własnej wizji czy idei. "Trytytkowo" - nie da się łatwo takiej więzi rozerwać. (W kryminałach teraz sprawcy używają wobec swoich ofiar trytytek - są niezwykle skuteczne). Ostatnie trzy wersy ("głębiej i mocniej, / lekko / nierealnie") połączenie intensywności, bólu i wysiłku z poczuciem lekkości i odrealnienia to kwintesencja momentu, w którym wiersz wreszcie "działa" i zaczyna żyć własnym życiem. Pisanie to akt totalny – angażuje nie tylko intelekt, ale całe ciało i psychikę. Pozdrawiam -y. :)
    • Berenika97
      Kobieta, obłok na niebie.

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @andrew "dziś … dziś kobieta jest tajemnicą"   Ale za to mężczyzna (czyli połowa populacji)  jest nieskomplikowany - do życia potrzeba mu picie, jedzenie i tajemniczej kobiety. Bo podobno lubi rozwiązywać (i rozpinać)  zagadki.   Tak stwierdził pewien mądry mężczyzna. 
    • Berenika97
      Metaforyczne drogi

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Konrad KoperSkoro Los, to "powinien" zaznaczyć.  Przepraszam - nie powinnam się czepiać losu! 
    • Iza-bella
      Wnuczęta

      Przez Iza-bella · Opublikowano

      Fajna sprawa dziadkami być zobaczyć w drzwiach szkraba małego gdy z wizytą przychodzi, do babci, dziadka swojego.   Wiadoma sprawa wszyscy tak mawiają dziadkowie bardziej wnuków niż swoje własne dzieci kochają, więcej czasu dla nich mają.   Gdy się babciom, dziadkiem zostaje niczym ptakowi skrzydła u ramion wyrastają, radość i duma rozpiera, gdy na ten świat przychodzi nasz mały skrzat.   Wnuki wiedzą, że dziadkowi ich kochają bywa czasem, że to wykorzystują, sprawa całkiem błaha jest gdy wnuki latek mało mają.   Nam los dwóch wnuków, urwisów sprawił w tym samym domku sobie mieszkamy, niczym Paweł i Gaweł z bajki znanej, my na dole oni na górze.   Nasz duecik ciągle nas odwiedza, my przed nimi drzwi szeroko otwieramy, bo jak tu nie witać takich skarbów kochanych.   Radości tak wiele nam dają, niczym skowronki czasem śpiewają, babcia zawsze coś słodkiego dla nich ma, dziadek zaś kieszonkowe da.   Taki już wnucząt przywilej póki dziadków mają być oczkiem w ich głowie, bo dziadkowie swoje skarby bardzo kochają.                               K.W.      

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...