poezji serwetka

[Rihtik Stempelek]

http://www.youtube.com/watch?v=sal_4RsDss4
http://www.youtube.com/watch?v=0beCwUDsHc8
http://www.youtube.com/watch?v=j24F38r4ce4

[Aurum]

Coż byś zrobił człowieku, gdyby okazało się że Jehowa, którego tak wzywasz, nie istnieje?
Czy zapach fiołków nie byłby nadal dla ciebie tak miły?
Powiedz komu kazałbyś w wierszu zginać kolana..i tym razem przed kim?
Czy zapach kwiatów różni się czymś dla katolików, protestantów, świadków Jehowy, prawosławnych, islamistów, sunnitów, szyitów, żydów, satanistów itd?

[Rihtik Stempelek]

Aurum (zło(?)to! :)) - wiesz, moje myśli nie plączą się - biegną prosto po synapsach wykształconych przez Słowo które JEST PRAWDĄ - vide: Ew. wg Jana 17, 17. Nie zachwieje nimi żadne gdybanie. TENKTÓRYPOWODUJEŻESIĘSTAJE (kauzatywna forma hebrajskiego czasownika "stać się", obrana przez Istotę Najwyższą na Jego święte imię, utrwalone w Słowie Bożym tetragramem JHWH) istnieje dla mnie w bardziej oczywistym stopniu niż ty - a przecież istniejesz Aurum?! Tak!? Rozważanie pytań jakie rodzą się w umysłach rozważających hipotetyczne sytuacje - własnie twoich - jest dla mnie bezprzedmiotowe, tak samo jak dociekanie, czy Wszechmocny może stworzyć taki kawał materii której by nie udźwignął.

Zachwycająca kunsztowność fiołków jest miły dlatego, że ich i mój Wspaniały Stwórca (Izajasza 42, 5) zadbał o to, aby było jak jest...
Wobec takiego stanu rzeczy, ugnie się przed Nim wszelkie kolano - Izajasza 45, 23; 24 + Rzymian 14, 10-12: (...) "dlaczego osądzasz swego brata? Albo też dlaczego patrzysz z góry na swego brata? Albowiem wszyscy staniemy przed tronem sędziowskim Boga; bo jest napisane: Jako żyję - mówi Jehowa - ugnie się przede mną każde kolano, a każdy język otwarcie wyzna Boga". Tak więc każdy z nas sam za siebie zda sprawę Bogu."

Antagonizujące twoje ostatnie pytanie uznaje za... - sam pomyśl, skoro NIGDY ci na nie nie odpowiem inaczej, niż to właśnie zrobiłem z miłości do ciebie, mój bliźni :)

Dziękuję... także za to, że byłeś ze mną szczery wirtualnie :)

[Aurum]

Widzisz ta rozmowa bardziej na priv się nadaje niż pod wierszem, masz łatwość pisania wierszy, to Ciebie wyróżnia...i tematyka.
Bez tematu Jahwe..nie byłbyś tak rozpoznawalny, jako autor.
Czy ty umiesz odpowiadać tylko opierając się o "słowa-cytaty" ..tylko jednej księgi?......nic od siebie, dziwne.
JHWH-ma wiele tłumaczeń.

[mefisto35]

Daj mi receptę na te skoki czasowe bo gdzieś mi się zgubiła. Boże walnij go piorunem może uleczysz jehiwego.

[Rihtik Stempelek]

Widzisz Aurum... ja tej polemiki z tobą nie zacząłem, a ponieważ to polemika (sic!), więc i tym razem w jej konwencji się wypowiem.

Uważasz: "Bez tematu Jahwe..nie byłbyś tak rozpoznawalny, jako autor. (...) JHWH-ma wiele tłumaczeń."
Otóż spójrz proszę, jak to wygląda:
- http://pl.wikipedia.org/wiki/JHWH
- "A Mojżesz rzekł do Boga: Gdy przyjdę do synów izraelskich i powiem im: Bóg ojców waszych posłał mnie do was, a oni mnie zapytają, jakie jest imię jego, to co im mam powiedzieć? A Bóg rzekł do Mojżesza: Jestem, który jestem (אֶהְיֶה אֲשֶׁר אֶהְיֶה). I dodał: Tak powiesz do synów izraelskich: Jahwe posłał mnie do was. I mówił dalej Bóg do Mojżesza: Tak powiesz synom izraelskim: Pan (יהוה), Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i tak mnie nazywać będą po wszystkie pokolenia. (Wj 3,13-15 BW) (...) JHWH jest kauzatywną (niedokonaną) formą hebrajskiego czasownika hawah i może być tłumaczone na "on powoduje że się staje" - http://pl.wikipedia.org/wiki/JHWH_(tetragram)
- http://pl.wikipedia.org/wiki/Dyskusja:JHWH_(tetragram)
- http://www.jehowa-biblioteka.com/

Na tle tego, wglądnij w to, co mnie jest wiadome:

JHWH - JAHWE - JEHOWA ("On powoduje, że się staje” - kauzatywna, niedokonana forma hebr. czasownika hawáh: "stawać się”).
Imię własne Boga (Iz 42:8; 54:5). Co prawda w Piśmie Świętym bywa On określany takimi tytułami, jak "Bóg, "Pan Wszechwładny", "Stwórca", "Ojciec", "Wszechmocny" czy "Najwyższy", ale Jego tożsamość, osobowość i przymioty w pełni wyraża tylko Jego osobiste imię (Ps 83:18).

Jak wymawiać imię Boże.
Otóż w języku polskim od bardzo dawna znana jest forma "Jehowa", choć większość[/] hebraistów opowiada się za brzmieniem "Jahwe". W najstarszych hebrajskich manuskryptach imię to zapisywano w postaci czterech spółgłosek, powszechnie nazywanych tetragramem (z gr. tetra- ["cztero-" lub "cztery"] i grámma ["litera"]). Te cztery znaki, יהוה (odczytywane od prawej do lewej), można oddać polskimi literami JHWH.
A zatem [u]znane są hebrajskie spółgłoski tworzące imię Boże[/u]. Pozostaje jednak pytanie, jakie samogłoski im towarzyszyły. Znaki samogłoskowe wprowadzono do pisanego języka hebrajskiego dopiero w drugiej połowie I tysiąclecia n.e.. Niestety z powodu pewnego przesądu, który pojawił się setki lat wcześniej, znaki samogłoskowe dołączone do tetragramu znajdującego się w dostępnych hebrajskich manuskryptach nie pozwalają dokładnie ustalić, jakie samogłoski naprawdę występowały w imieniu Bożym. Przesąd zabraniający wymawiania imienia Bożego. Wśród Żydów pojawił się przesąd, że wymawianie imienia Bożego (zapisywanego w postaci tetragramu) jest grzechem. Nie wiadomo, co się do tego przyczyniło. Zdaniem niektórych uznano, że imię to jest zbyt święte, by wypowiadały je niedoskonałe usta. Jednakże z Pism Hebrajskich w żaden sposób nie wynika, jakoby prawdziwi słudzy Boga obawiali się wymawiać Jego imię. Pozabiblijne dokumenty hebrajskie, np. "listy z Lakisz", dowodzą, że pod koniec VII w. p.n.e. w Palestynie imię to było używane w codziennej korespondencji. Według innych chodziło o to, by imienia tego nie znały — i przypadkiem nie nadużywały - narody nieżydowskie. Ale przecież sam Jehowa powiedział, że Jego imię ma być "oznajmiane po całej ziemi" (Wj 9:16; por. 1Kn 16:23, 24; Ps 113:3; Mal 1:11, 14), by poznali je nawet Jego wrogowie (Iz 64:2). I było ono znane oraz używane przez narody pogańskie zarówno przed naszą erą, jak i w pierwszych stuleciach naszej ery (The Jewish Encyclopedia, 1976, t. XII, s. 119). Istnieje też pogląd, że niewymawianie tego imienia miało zapobiec posługiwaniu się nim w obrzędach magicznych. Jeśli faktycznie tak było, to rozumowano błędnie, gdyż im bardziej tajemnicze stawało się imię Jehowa z powodu nieużywania go, tym bardziej mogło się nadawać do praktyk magicznych. Kiedy pojawił się ten przesąd? Tak jak nie ma pewności, dlaczego przestano używać imienia Bożego, tak samo nie wiadomo dokładnie, kiedy pojawił się wspomniany przesąd. Zdaniem niektórych doszło do tego po niewoli babilońskiej (z lat 607-537 p.n.e.). Jednakże teoria ta opiera się na twierdzeniu, że późniejsi pisarze Pism Hebrajskich rzadziej używali tego imienia, co po bliższym zbadaniu okazuje się niezgodne z prawdą. Na przykład w Księdze Malachiasza, bez wątpienia jednej z najpóźniej spisanych (w drugiej połowie V w. p.n.e.), imię Boże odgrywa bardzo ważną rolę. W wielu opracowaniach sugeruje się, że imię to nie było już używane ok. r. 300 p.n.e. Dowodzić tego miało niewystępowanie tetragramu (bądź jego transliteracji) w Septuagincie, tłumaczeniu Pism Hebrajskich na język grecki, które rozpoczęto ok. r. 280 p.n.e. To prawda, że w najbardziej kompletnych ze znanych dziś odpisów Septuaginty tetragram jest zastąpiony greckimi słowami Kýrios ("Pan") lub Theòs ("Bóg"). Ale te obszerniejsze rękopisy pochodzą dopiero z IV i V w. n.e. Tymczasem odkryto też fragmenty starszych manuskryptów, które potwierdzają, że najwcześniejsze odpisy Septuaginty jednak zawierały imię Boże. Za przykład mogą posłużyć fragmenty zwoju papirusowego Fuad 266, obejmującego część Księgi Powtórzonego Prawa. Tetragram, zapisany hebrajskim pismem kwadratowym, pojawia się w każdym miejscu, w którym występował w tłumaczonym tekście hebrajskim. Zdaniem uczonych papirus ten pochodzi z I w. p.n.e., a zatem został spisany cztery lub pięć stuleci wcześniej niż wspomniane powyżej rękopisy. Kiedy ogół Żydów przestał wymawiać imię własne Boga? Jak widać, nie ma przekonujących dowodów na to, by imienia Bożego - przynajmniej w formie pisanej - przestano używać jeszcze przed naszą erą. Pierwsze dowody przesądnego traktowania tego imienia pochodzą z I w. n.e. Józef Flawiusz, żydowski historyk z kapłańskiego rodu, tak napisał o rozmowie Boga z Mojżeszem przy płonącym krzewie: "Wyjawił mu Bóg swoje imię, którego dotąd nie znał żaden człowiek; tego imienia nie wolno mi tu podać" (Dawne dzieje Izraela, II, XII, 4). Jednakże wypowiedź Flawiusza wypacza fakty co do stanu znajomości imienia Bożego przed Mojżeszem, a poza tym jest lakoniczna i nie precyzuje, jaki był w I w. powszechny stosunek do używania tego imienia. Nieco jaśniej przedstawia sprawę żydowska Miszna, będąca zbiorem nauk i tradycji rabinicznych. Jak się przyjmuje, ostateczny kształt nadał jej Juda ha-Nasi, który żył na przełomie II i III w. n.e. Jej część wyraźnie dotyczy okresu sprzed zniszczenia Jerozolimy i świątyni w r. 70. Ale pewien uczony tak się wypowiada na temat tego źródła: "Bardzo trudno ustalić, jaką wartość historyczną ma którakolwiek z tradycji zapisanych w Misznie. Upływ czasu, który mógł zatrzeć lub zniekształcić wspomnienia z tak odmiennych okresów; polityczne wstrząsy i zmiany spowodowane przez dwa powstania i dwa najazdy Rzymian; zasady respektowane przez stronnictwo faryzeuszy (których opinie zawiera Miszna), lecz sprzeczne z poglądami saduceuszy (...) - wszystkie te czynniki należy wziąć pod uwagę przy ocenie wypowiedzi Miszny. Co więcej, znaczna jej część to czysto akademickie rozważania, które (jak się wydaje) miały niewiele wspólnego z rzeczywistością" (The Mishnah, tłum. na ang. H. Danby, Londyn 1954, ss. xiv, xv). Poniżej przytoczono niektóre tradycje dotyczące używania imienia Bożego, odnotowane w Misznie. W związku z dorocznym Dniem Przebłagania napisano: "Kiedy kapłani i lud stojący na dziedzińcu słyszeli Imię chwalebne i czcigodne wymawiane swobodnie przez usta arcykapłana, ze świętością i czystością, padali na kolana, bili pokłony, padali na twarz i wołali: "Błogosławione niech będzie Jego chwalebne i najwyższe Imię po wsze czasy, na całą wieczność"" (Joma 6:2; A. Cohen, Talmud, tłum. R. Gromacka, Warszawa 1995, s. 53). A o kapłanach wypowiadających codzienne błogosławieństwo Sota 7:6 informuje: "W Sanktuarium Imię było wymawiane tak, jak się pisze, lecz poza jego obrębem używano Imienia zastępczego" (Talmud, s. 52). Jak donosi Sanhedrin 7:5, bluźniercy nie uznawano za winnego, "chyba że wymówił Imię"; podczas procesu o bluźnierstwo posługiwano się imieniem zastępczym, dopóki nie rozpatrzono wszystkich dowodów; następnie proszono głównego świadka, by na osobności "przytoczył dosłownie, co słyszał" - wtedy przypuszczalnie wypowiadał imię Boże. Również wśród tych, "którzy nie dostąpią życia przyszłego wymieniano tego, co wymawia Imię według jego liter"" (Sanhedrin 10:1; Talmud, s. 53). Ale oprócz tych negatywnych poglądów pierwszy traktat Miszny podaje, że "nakazane zostało, by każdy pozdrawiał swych przyjaciół wypowiadając Imię" (Berachot 9:5; Talmud, s. 53); powołano się przy tym na przykład Boaza (Rut 2:4). Przytoczone tu tradycyjne poglądy zdają się wskazywać, że tendencja do niewymawiania imienia Bożego zaznaczyła się jeszcze przed zniszczeniem świątyni jerozolimskiej w r. 70 n.e. Niemniej to głównie o kapłanach powiedziano wprost, że "poza obrębem Sanktuarium" używali zastępczego słowa zamiast imienia Bożego. Podkreślę jeszcze raz, że historyczna wartość Miszny budzi zastrzeżenia. A zatem nie ma solidnych podstaw do twierdzenia, że przesąd dotyczący nieużywania imienia Bożego upowszechnił wcześniej niż w I czy II w. n.e. Od pewnego momentu podczas czytania Pism Hebrajskich w języku oryginału żydowski czytelnik, widząc tetragram, nie wymawiał imienia Bożego, lecz słowo "Adonáj ("Pan Wszechwładny") lub "Elohím" ("Bóg"). Wskazuje na to okoliczność, że gdy w drugiej połowie I tysiąclecia n.e. zaczęto używać znaków samogłoskowych, żydowscy kopiści umieszczali w tetragramie znaki odpowiadające słowu "Adonáj" albo "Elohím", najwyraźniej w celu przypomnienia czytelnikowi, że ma wypowiedzieć jeden z tych wyrazów, a nie imię Boże. Natomiast jeśli ktoś korzystał z jakiejś późniejszej kopii greckiej Septuaginty, to oczywiście zamiast tetragramu spotykał słowa Kýrios i Theòs. Tę tendencję zapoczątkowaną w późniejszych odpisach Septuaginty zaczęto naśladować w przekładach na inne języki, np. w łacińskiej Wulgacie. Katolicki przekład Wujka (1599), który w znacznej mierze opiera się na Wulgacie, w tekście głównym nie zawiera imienia Bożego. Z kolei w Biblii gdańskiej (1632) imię Jehowa pojawia się jeden raz. Jaka więc jest poprawna wymowa imienia Bożego? W drugiej połowie I tysiąclecia n.e. żydowscy uczeni wprowadzili system znaków, które wskazywały, jakie samogłoski należy dodać podczas czytania spółgłoskowego tekstu hebrajskiego. Ale jeśli chodzi o imię Boże, nie umieścili właściwych znaków samogłoskowych, lecz takie, które miały przypominać czytelnikowi, że ma powiedzieć Adonáj ("Pan Wszechwładny") lub Elohím ("Bóg”). W Kodeksie leningradzkim (B 19A), pochodzącym z XI w. n.e., znaki samogłoskowe w tetragramie każą odczytywać go Jehwáh, Jehwíh i Jehowáh. W tekście masoreckim opracowanym przez C. D. Ginsburga tworzą formę Jehowáh (Rdz 3:14, przyp. w NW). Hebraiści zazwyczaj preferują wymowę "Jahwe". Zaznaczają, że skrócona forma tego imienia brzmi Jah, np. w Psalmie 89:8 i zwrocie halelu-Jáh ("wysławiajcie Jah") (Ps 104:35; 150:1, 6), i że od formy "Jahwe" da się utworzyć cząstki Jehò, Jo, Jah i Jáhu, występujące w hebrajskiej pisowni imion Jehoszafat, Joszafat, Szefatiasz i innych. Również wymowa greckich transliteracji imienia Bożego dokonanych przez pisarzy wczesnochrześcijańskich, np. Iabé czy Iaoué, przypomina formę "Jahwe". Niemniej nie wszyscy uczeni są zgodni w tej kwestii — niektórzy uważają za poprawne jeszcze inne formy, takie jak "Jahuwa", "Jahua" lub "Jehua". Ponieważ nie można z całą pewnością ustalić, jak brzmi oryginalna wymowa, wydaje się, iż nie ma powodu rezygnować ze znanej od dawna w języku polskim formy "Jehowa" na rzecz którejś z wyżej wspomnianych. Gdyby zdecydować się na taką zmianę, wówczas należałoby konsekwentnie zmienić pisownię i wymowę mnóstwa innych imion znajdujących się w Piśmie Świętym: Jeremiasz na Jirmejáh, Izajasz na Jesza‛jáhu, a Jezus na Jehoszúa‛ (po hebr.) albo na Iesoús (po gr.).

Celem słów jest przekazywanie myśl a w języku polskim imię Jehowa skutecznie przekazuje myśl, że chodzi o prawdziwego Boga.

Okoliczność podkreśloną należy uwzględnić w dalszym wywodzie, związanym z doniosłym znaczeniem imienia Bożego.
Wielu współczesnych biblistów i tłumaczy Biblii opowiada się za tradycyjnym usuwaniem imienia Bożego. Twierdzą, że przemawiają za tym wątpliwości co do wymowy, a poza tym skoro prawdziwy Bóg jest tylko jeden i góruje nad wszystkim, to nie potrzebuje imienia. Taki pogląd nie znajduje jednak uzasadnienia w natchnionych Pismach - ani w tych przedchrześcijańskich, ani w Chrześcijańskich Pismach Greckich, tj tzw. Nowym Testamencie. W tekście hebrajskim opublikowanym jako Biblia Hebraica oraz Biblia Hebraica Stuttgartensia tetragram pojawia się 6828 razy. Pisma Hebrajskie w Przekładzie Nowego Świata zawierają imię Boże 6973 razy, gdyż tłumacze wzięli pod uwagę m.in. to, że w niektórych miejscach dawni kopiści zastąpili imię Boże słowem Adonáj lub Elohím. Już sama częstotliwość występowania tego imienia poświadcza, iż ma ono ogromne znaczenie dla Autora Biblii, który je nosi. Imię to pojawia się w tej Księdze o wiele częściej niż jakikolwiek odnoszony do Niego tytuł, np. "Pan Wszechwładny" czy "Bóg" - są to bezsporne i wymowne FAKTY. Warto również zwrócić uwagę na to, jaką rolę odgrywały imiona w Pismach Hebrajskich oraz wśród ludów semickich. Profesor G. T. Manley zauważa: "Analiza słowa imię w ST pozwala zrozumieć, jak wielkie znaczenie ma ono w języku hebrajskim. Nie jest zwykłą etykietką, lecz dużo mówi o prawdziwej osobowości tego, kto je nosi. (...) Kiedy ktoś nazywa od swego imienia jakąś rzecz lub drugą osobę, rozciąga nad nią swoje wpływy i ochronę" (New Bible Dictionary, red. J. D. Douglas, 1985, s. 430; por. A. Cohen, Talmud, s. 52; Rdz 27:36; 1Sm 25:25; Ps 20:1; Prz 22:1). Określenia "Bóg" i "Ojciec" nie są jednoznaczne. Tytuł "Bóg" nie jest imieniem własnym ani nie został zastrzeżony dla jednej osoby (dla niektórych bogiem może być nawet brzuch; Flp 3:19). W Pismach Hebrajskich to samo słowo, Elohím, określa Jehowę, prawdziwego Boga, a także fałszywych bogów, np. filistyńskiego Dagona (Sdz 16:23, 24; 1Sm 5:7) czy asyryjskiego Nisrocha (2Kl 19:37). Gdyby Hebrajczyk powiedział Filistynowi lub Asyryjczykowi, że oddaje cześć "Bogu [Elohím]", oczywiście nie byłaby to jednoznaczna identyfikacja! Różnicę między słowami "Bóg" (’Elohím) a "Jehowa" ciekawie zilustrowano w dziele The Imperial Bible-Dictionary (red. P. Fairbairn, Londyn 1874, t. I, s. 856), w hasłach na temat Jehowy. O imieniu Jehowa napisano: "Jest zawsze imieniem własnym - określa osobowego Boga i tylko Jego, natomiast Elohim ma charakter rzeczownika pospolitego i zwykle rzeczywiście oznacza, choć niekoniecznie i nie zawsze, Najwyższego. (...) Hebrajczyk może mówić o tym Elohim, prawdziwym Bogu, przeciwstawiając Go wszystkim fałszywym bóstwom, ale nigdy nie o tym Jehowie, gdyż Jehowa to imię wyłącznie prawdziwego Boga. Wielokrotnie wspomina o swoim Bogu (...) ale nigdy nie o swoim Jehowie, bo mówiąc o swoim Bogu, ma na myśli Jehowę. Nazywa Go Bogiem Izraela, ale nigdy Jehową Izraela, nie ma bowiem innego Jehowy. Mówi o żywym Bogu, ale nigdy o żywym Jehowie, bo nie wyobraża sobie Jehowy inaczej niż żywego". To samo dotyczy greckiego odpowiednika słowa "Bóg" - Theòs. Określano nim zarówno prawdziwego Boga, jak i bogów pogańskich, np. Zeusa i Hermesa (rzymski Jowisz i Merkury) (por. Dz 14:11-15). Słusznie więc apostoł Paweł napisał w 1 Koryntian 8:4-6: "Bo chociaż są tacy, których zwą bogami, czy to w niebie, czy na ziemi, jako że jest wielu bogów i wielu panów, dla nas wszakże jest jeden Bóg, Ojciec, z którego jest wszystko, a my dla niego. Od tamtych czasów nic się nie zmieniło - ludzie dalej wierzą w licznych bogów, od których koniecznie trzeba odróżniać prawdziwego Boga. Użyte przez Pawła wyrażenie "Bóg, Ojciec" nie oznacza, że prawdziwy Bóg nosi imię "Ojciec", gdyż słowo to określa również każdego mężczyznę mającego dziecko lub związanego z drugimi jeszcze innymi więzami (Rz 4:11, 16; 1Ko 4:15). Mesjasz został nazwany "Wiekuistym Ojcem" (Iz 9:6). A do swych przeciwników, żywiących mordercze zamiary, powiedział, że ich "ojcem" jest Szatan (Jn 8:44). Tytuł ten nadawano też bogom różnych narodów, np. w poezji Homera wielkim ojcem jest nazywany grecki bóg Zeus. To, że "Bóg, Ojciec" ma konkretne imię i że różni się ono od imienia Syna, wynika z niejednego wersetu (Obj 3:12; 14:1; por. Mt 28:19). Paweł znał osobiste imię Boga, Jehowa, gdyż występuje ono w zawartej w Księdze Rodzaju relacji o stwarzaniu, na którą powoływał się w swoich listach. Właśnie to imię - Jehowa - jednoznacznie określa "Boga, Ojca" (por. Iz 64:8) i zapobiega wszelkim próbom utożsamienia Go z kimkolwiek innym, kogo można by nazwać "bogiem" lub "ojcem".
I jeszcze jedno: JHWH nie jest bogiem plemiennym. O Jehowie mówiono "Bóg Izraela" oraz "Bóg ich praojców" (1Kn 17:24; Wj 3:16). Jednakże Jego bliskie związki z hebrajskimi patriarchami i z narodem izraelskim nie oznaczają, że imię Jehowa określa jedynie ich plemiennego boga - jak twierdzą niektórzy. Apostoł Paweł napisał: "Czyż jest On tylko Bogiem Żydów? Czyż nie także ludzi z narodów? Tak, również ludzi z narodów" (Rz 3:29). Jehowa jest nie tylko "Bogiem całej ziemi" (Iz 54:5), ale też Bogiem całego wszechświata, "Twórcą nieba i ziemi" (Ps 124:8). Zawierając przymierze z Abrahamem, prawie 2000 lat przed czasami Pawła, obiecał błogosławieństwa dla ludzi ze wszystkich narodów, czym pokazał, że interesuje się całą ludzkością (Rdz 12:1-3; por. Dz 10:34, 35; 11:18). W końcu Jehowa Bóg odrzucił niewierny naród składający się z Izraelitów cielesnych. Mimo to Jego imię dalej "było wzywane" - ale już nad nowym narodem, Izraelem duchowym, czyli zborem chrześcijańskim, do którego zaczęły się też przyłączać osoby pochodzenia nieżydowskiego. Dlatego uczeń Jakub, przewodnicząc chrześcijańskiemu spotkaniu w Jerozolimie, oświadczył, że Bóg "zwrócił uwagę na narody [nieżydowskie], aby z nich wziąć lud dla swego imienia". Następnie na dowód, że zostało to przepowiedziane, zacytował proroctwo z Księgi Amosa, w którym występuje imię Jehowa (Am 9:11, 12; Dz 15:2, 12-14). W związku z powyższym wydaje się niezwykle dziwne, że ocalałe odpisy tekstu Chrześcijańskich Pism Greckich (NT) nie zawierają imienia Bożego w pełnej formie. W rezultacie nie ma go także w większości przekładów tzw. Nowego Testamentu. Niemniej jego skrócona forma pojawia się w nich w Objawieniu 19:1, 3, 4, 6 jako część wyrazu "Halleluja" lub "Alleluja" (Bg, Bp, BT, Bw, BWP). Skoro odnotowano tam wezwanie duchowych synów Bożych: "Wysławiajcie Jah!" (NŚ), to imię Boże nie wyszło z użycia; było tak samo ważne i aktualne jak w czasach przedchrześcijańskich. Dlaczego więc jego pełna forma nie występuje w Chrześcijańskich Pismach Greckich (NT)? No właśnie, dlaczego imię Boże nie występuje w żadnym z dostępnych starożytnych rękopisów Chrześcijańskich Pism Greckich?
Przez dłuższy czas sądzono, że natchnieni pisarze Chrześcijańskich Pism Greckich nie używali imienia Jehowa, gdyż cytowali z Pism Hebrajskich w przekładzie Septuaginty, w której tetragram został zastąpiony słowami Kýrios lub Theòs. Ale jak już wykazano, argument ten nie ma uzasadnienia. Komentując fakt, że najstarsze fragmenty greckiej Septuaginty jednak zawierają hebrajską formę imienia Bożego, dr P. Kahle wyjaśnia: "Obecnie wiadomo, że w greckim tekście Biblii [Septuagincie], sporządzonym przez Żydów dla Żydów, nie tłumaczono Boskiego imienia na kyrios; zachowano tetragram zapisany literami hebrajskimi lub greckimi. To chrześcijanie zamienili go na słowo kyrios, gdy imię Boże zapisane po hebrajsku stało się niezrozumiałe" (The Cairo Geniza, Oksford 1959, s. 222). Kiedy wprowadzono tę zmianę w greckich przekładach Pism Hebrajskich? Najwyraźniej doszło do tego w dalszych stuleciach po śmierci Jezusa i jego apostołów. Grecki przekład Akwili, dokonany w II w. n.e., zawierał hebrajski tetragram. Około r. 245 słynny uczony Orygenes ukończył prace nad Heksaplą, w której w sześciu kolumnach zestawił różne wersje natchnionych Pism Hebrajskich: 1) tekst hebrajski i aramejski, 2) grecką transliterację tekstu hebrajskiego, a następnie przekłady na język grecki: 3) Akwili, 4) Symmacha, 5) Septuagintę i 6) tłumaczenie Teodocjona. Opierając się na zachowanych do dziś fragmentach odpisów tego dzieła, prof. W. G. Waddell zauważył: "W Heksapli Orygenesa (...) w greckich przekładach Akwili, Symmacha, a także w LXX [Septuagincie] JHWH występuje jako ΠΙΠΙ; w drugiej kolumnie Heksapli tetragram zapisano literami hebrajskimi" (The Journal of Theological Studies, Oksford 1944, t. XLV, ss. 158, 159). Zdaniem innych oryginalny tekst Heksapli zawierał hebrajski tetragram we wszystkich kolumnach. Sam Orygenes oświadczył, że "w najdokładniejszych manuskryptach IMIĘ pisane jest literami hebrajskimi, choć nie dzisiejszymi, tylko najdawniejszymi". Także pod koniec IV w. n.e. Hieronim, tłumacz łacińskiej Wulgaty, oznajmił we wstępie do ksiąg Samuela i Królów: "Po dziś dzień znajdujemy w niektórych woluminach greckich imię Boże - tetragram [יהוה] - napisane archaicznymi literami". A w pewnym liście napisanym w Rzymie w 384 r. oświadczył: "Dziewiątym [z terminów odnoszących się do Boga] jest tetragram, który uważano za [anekfòneton], czyli niewymawialny, a który tworzą litery Jod, He, Waw, He. Kiedy niektórzy niedouczeni napotykali go w książkach greckich, z powodu podobieństwa liter czytali ΠΙΠΙ [PIPI]" (F. Dunand, Papyrus Grecs Bibliques, Kair 1966, s. 47, przyp. 4). A zatem chrześcijanami, którzy w odpisach Septuaginty zamienili tetragram na słowo kyrios, nie byli pierwsi naśladowcy Jezusa!!! Ludzie ci żyli w późniejszych stuleciach, gdy zdążyło się już rozwinąć zapowiedziane odstępstwo, które skaziło czyste nauki chrześcijańskie (2Ts 2:3; 1Tm 4:1).
Używane przez Jezusa i jego uczniów. Tak więc w czasach Jezusa i jego uczniów imię Boże na pewno pojawiało się w odpisach Pisma Świętego - zarówno hebrajskich, jak i greckich. A czy Jezus i jego naśladowcy używali tego imienia w mowie oraz piśmie? Biorąc pod uwagę, iż Jezus potępiał tradycje faryzeuszy (Mt 15:1-9), wielce nierozsądne byłoby twierdzenie, że on i jego uczniowie pozwolili, by wywarły na nich wpływ faryzejskie poglądy na tę sprawę (których przykłady można znaleźć w Misznie). Imię Jezus znaczy "Jehowa jest wybawieniem". On sam powiedział: "Przyszedłem w imieniu mego Ojca" (Jn 5:43); swoich naśladowców uczył się modlić: "Nasz Ojcze w niebiosach, niech będzie uświęcone twoje imię" (Mt 6:9); swych dzieł dokonywał "w imieniu Ojca" (Jn 10:25), a w noc przed swą śmiercią oświadczył w modlitwie, że ujawnił to imię uczniom, i poprosił: "Ojcze Święty, czuwaj nad nimi ze względu na twoje imię" (Jn 17:6, 11, 12, 26). W świetle powyższych faktów nie ulega wątpliwości, że Jezus używał imienia Bożego, Jehowa, gdy przytaczał z pamięci lub czytał fragmenty Pism Hebrajskich (por. Mt 4:4, 7, 10 z Pwt 8:3; 6:16, 13; Mt 22:37 z Pwt 6:5; Mt 22:44 z Ps 110:1 oraz Łk 4:16-21 z Iz 61:1, 2). Logiczny jest też wniosek, że naśladowali go w tym jego uczniowie, m.in. natchnieni duchem świętym pisarze Chrześcijańskich Pism Greckich (NT). Dlaczego zatem imię Boże nie występuje w ocalałych manuskryptach Chrześcijańskich Pism Greckich, czyli tzw. Nowego Testamentu? Najwyraźniej do czasu, gdy powstały te odpisy (III w. n.e. i potem), w oryginalnym tekście spisanym przez apostołów i uczniów dokonano pewnych zmian. Imię Boże w postaci tetragramu kopiści zastąpili słowami Kýrios i Theòs. Fakty wskazują, że właśnie tak postąpiono w późniejszych odpisach Septuaginty, przekładu Pism Hebrajskich.

No i na koniec odniosę się jeszcze do twojego, Aurum, pytania: "Czy ty umiesz odpowiadać tylko opierając się o "słowa-cytaty" ..tylko jednej księgi?......nic od siebie, dziwne." Jak czytasz... tak nie jest. Poza tym, gdybym tylko i wyłącznie pisał sam od siebie, to... jakię by to miało praktyczne znaczenie dla ciebie? Jestem dla ciebie wirtualny...

Rozważ, proszę, powyższe dla własnego dobra powyższe i widź w tym wyraz mojej miłości...