****

[Bronisław Jaśmin]

Nie pamiętam kiedy przyszedłem po życie i ilu krokom nakazałem czekać,
obiecując że wrócę. Miasto siedzi mi w uchu i kąsa jak komar.
Tu asfaltowy szaman - zaklinacz pogody wygrzewa się w słońcu.
Ja idę jeszcze dalej, choć wzgórza nie zamkną szarpanej wysokości krokami zdobywców.
Prawdomówne zieleń ma wąskie przesłanie, tylko wdaje się w dyskurs
z niebem w makijażu. Czasami mi się zdaje, że jestem prowincją
na którą zajeżdżają godziny i pamięć - turyści, którzy kończąc na kropce są piesi,
choć że trafią to pewnie jest niewytłumaczalne. Odbijając się w wodzie
zamieniam się w wodę, imiona jak kamienie wycelują we mnie.
Jedynie moje imię przetrwa po sekundzie rozpisując w okręgach testament i życie.