Ikar w autobusie

[Michał Ziemiak]

Wielorybia skóra asfaltu
skręca się w nutę wieczornego miasta,
Ikar oparł czoło o szybę,
Z kieszeni dżinsów wydobył orle pióro.

Ktoś powiedział, że to nie dla mnie,
Młodzieńczą abstrakcję horyzontu
upchnął do tego autobusu,
gdzieś między płaszcz w wieku średnim,
a zniszczoną damę przedmieścia.

Wystygły archetyp gapiący się
na mokrą sierść czarnego parku.

Musiałem więc uciec z mitu,
z konieczności pikowania w oko zegara-
cezurę mojego wielkiego końca,
uparcie powtarzaną na lekcjach literatury.

To prawda-
byłem za słaby, aby przeciwstawić się
Rozprawkom racji,
Obrazom z nogami topielca w tle.

Spisałem tym piórem wymówienie,
Rezygnuję z dalszych prób,
Nie tknę więcej dzieł romantyków,
No może z wyjątkiem Byrona-
o tak zacny Giaurze,
Umrę jak ty, rozgoryczony, lecz suchy.

Za chwilę wysiądę z autobusu.
Mój jedyny pewnik na prostej ulicy-
przystanek obok zamkniętej fabryki szybowców,
Słońce i wiatr schowane w krtani komina.

Czas o nich zapomnieć.

[asher]

Wiersze 2 piętra wyżej... pozdrawiam