Interpunkcja

[Bronisław Jaśmin]

Pustka od dawna stoi otworem, kiedy upewniam się
czy ziemia wie jak na mnie trafić; dużo zieleni zapowiada
optymistyczną nudę, choć w niedzielę południe przychyla nam nieba.

Przewiduję, że żadna sekunda nie czeka na oś za szkłem,
co tłumaczy że cierpliwość jest przyrodzona powietrzu,
które zrasta się z miastem tuż po rozpoczęciu.

Nie ma takiego zdania, które by wytrwale wyglądało kropki
na drodze, która z czasem jest dla głosek cudzą,
w szczególności gdy staje jak włosy dęba na głowie.

Kropki to są po prostu brakujące palce, które ledwo
zginają się na pół na kartkach, dla niektórej
przewidzę papier aureolą, wyszukując w tym miejsce
i imię dla światła.

W butach zakładam drogi, pamiętam przetrząśnięte uśmiechy
i kroki, głębie flamandzkich obrazów i rozlane mleko.
Póki świta mam trochę czasu do zabrania na drogę odstrzeloną
podniedziałkiem przestrzeń, z kilka kromek z masłem.
Czas jednak długo nie czeka na następną kolej.