Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

L I T E R A C I



prawdziwy poeta

pisze wiersz

po śniadaniu



płatki zalane mlekiem

dwa jajka na miękko

zerknięcie w lusterko



e-literat

z rozczochraną nocą

na kolanach



pisze



ale do lustra

spojrzeć się boi



wychodząc do redakcji

zabiera tarczę

żeby go było

na czym

przynieść

Opublikowano

szczerze: bardzo nie lubię tak poszatkowanych wersów (może dlatego ze sama swego czasu ciełam wszystko w wersy i wersiki, produkując poetyckie wycinanki;/ - nic dobrego z tego nie wyszło), i takiej formy graficznej tzn odstępów między wersami:) acz to moja mała fanaberia

fajnie że jest koncept, że jest śniadaniowa prozaicznośc a nie wzdychanie do księżyca.
Zarzuty: za słaba puenta, niby jest pomysł ale jakiś taki ospały, byc moze to kwestia rozciągnięcia ostatniej strofy (zamiast przylac czytelnikowi jednym porządnym wersem, jest 5 drapnięc za uchem - tego nikt nie lubi ;).

"ale do lustra

spojrzeć się boi" - a nie lepiej byłoby "boi się spojrzec do lustra"? jakoś łatwiej się czyta

Pozdrawiam
Agata

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @FaLcorN a ja jeszcze taka nieogarnięta... mam nadzieję, że zdążę ;)
    • @StraconyI to większość z nich. Bywa,że chciałbym swoją seksualność zmienić z hetero na homo i to właśnie z tego względu, ale jakoś nie mogę... Pozdrowionka.
    • @Migrena Wstydzą się oczu jeziora,                       pluskiem wody... nas woła! Pozdrawiam, wydaje się że patrzy?
    • Miłość! - jak jedwab - na ciele - spojrzeń, miraży nieskończenie wiele. Kwiaty majowe, głowa pochylona Szuka w Twych rysach rysu Apollona.   W objęciu, w uśmiechu, wśród gier, słychać cichy szelest, tylko cichy szmer, wśród słońca fanfar, wśród dzwonków, wśród tanów, tętni i wybrzmiewa pieśń wiosny łanów.   Dech rozedrgany a dłonie zwilżone, usta rozwarte a oczy zmęczone. Wzrokiem wodzimy po całej przestrzeni, sobą - jak ułomkiem chleba - karmieni.   Biel skóry, czerwień - wyrwana przed ciało, cisza świata, co krzyczy - mało, mało! Zerwać, wyszarpać, napoić, ukochać, zjednoczyć się, by potem znów szamotać.   Dwa pawie, pazury, mrok i tortury! Światło! Ach - to już! I choć nad rankiem słońce blaskiem wita, wśród nocy Erosa róża zakwita.   Porzuć myśli, porzuć słowo! Tylko w szeptach, różę pochwyć kurczowo - rwij ją w szale, chciej wyszarpać jej słodycz! Tylko gniew zachowaj - i krzycz!   12/02/2025
    • nie słyszysz ciszy choć na nią popatrz na niemą drwinę sytego świata o ustach pełnych jadła i Boga lecz pustym wzroku który odwraca od tych maleńkich niewinnych istnień co tysiącami w niebyt odchodzą bez skargi choćby cichej najcichszej w głodnych mirażach by ryż i proso i zapach mleka w niepamięć włożyć gdzie śmiech beztroski fałszywą frazą a zapadnięte dorosłe oczy martwe i suche bo już nie płaczą i to milczenie takie nieznośne że chciałbyś stłamsić sumienie wyciem jak tylko możesz głośno najgłośniej by tego krzyku ciszy nie słyszeć
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...