Dziewięćdziesiąta szósta Rzeczpospolita

[Dariusz Grudziński]

Dymią resztki ciszy nad pękniętym sercem
Trawa cicho gaśnie w przedostatnim spazmie
Wbite w glinę jak w ciemię metalowe żerdzie
Małej Polski, której skrzydła w niebie się rozpadły

Leżą ciała na kupę rzucone rozpędem
Huczy cisza przerywana syren ostrych chrzęstem
Skrzypią buty wojskowe, echo kończy strzelać
Ze służbowej broni w trawy od krwi gęste

Słabną kruche olchy, ponad szachownicą
Bielą i czerwienią nabiegły źrenice
Śmierć zabiera całun ogłuszona ciszą
By zawiesić nad moim zastygniętym życiem

Ktoś ich zabił nad ranem, tak jak pod Katyniem
Tamtych szarych, sczerniałych, naszych polskich braci
I mundury im wyprał i wyczyścił winę
I do ust nalał gipsu z bolszewickiej kadzi

W drzewach wiszą resztki zmieszane z żywicą
I zgubione skrzydła w gęste błoto spadły
A me serce zaczyna się wykłócać z ciszą
O pierwszeństwo do prostej, niepodległej prawdy

Tułacze bezdomni, bezcieleśni, niemi
Pomieszane w trumnach ciała leżą nagie
Krew zmieszana z tkanką podsmoleńskiej ziemi
Ktoś ich zabił i teraz kłamie, kłamie, kłamie . . .

2012-04-05

[K Puchała]

Kłamiesz.