Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zgłoś

  • Niestety, Twoja zawartość zawiera warunki, na które nie zezwalamy. Edytuj zawartość, aby usunąć wyróżnione poniżej słowa.
    Opcjonalnie możesz dodać wiadomość do zgłoszenia.

    ×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Przywróć formatowanie

      Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

    ×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

    ×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

    ×   Nie możesz bezpośrednio wkleić grafiki. Dodaj lub załącz grafiki z adresu URL.

    ×


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Waldemar_Talar_Talar
      Cisza to poezja

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Berenika97 - dzięki - 
    • huzarc
      W szafirowy sweter

      Przez huzarc · Opublikowano

      @wierszyki To piękny wiersz o powrocie z katastrofy do prostego życia. Zaczyna się hukiem, kończy ciepłem. Pozdrawiam:)
    • Alicja_Wysocka
      List do Thomasa

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 Ten wiersz jest odpowiedzią  nie sprzeciwem, lecz szeptem przy ramieniu. Czasem ktoś napisze o zmęczeniu, a ktoś inny - tylko przysiądzie obok, żeby przypomnieć, że nawet w ciszy można jeszcze oddychać światłem. -----   Nie chcę ci nic odbierać, ani nakłaniać do powrotu. Tylko dotknąć twojej dłoni słowem i powiedzieć: nie jesteś sama.   Czasem wystarczy jedno spojrzenie w stronę, gdzie pali się czyjeś okno. Czasem to ktoś, kto pamięta, staje się powodem, by jeszcze raz odetchnąć.   Nie uciekaj od życia, niech ono samo cię znajdzie, tak jak światło znajduje szczelinę w kamieniu. Niech ta noc, którą chciałaś przekroczyć, przyniesie sen, a potem świt.    
    • Annna2
      List do Thomasa

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @Berenika97 przeczytałam sobie piękną vilanellę T. Dylana. I Twój wiersz też.   Rodzimy się po to, aby umrzeć. To może radykalnie brzmi, ale tak jest. I my istniejemy, biegnąc ku wieczności. Śmierć jest nieunikniona. Ale w życiu człowieka nie można oprzeć się  na nicości, na niczym. Żyć- znaczy umierać- ale każdego dnia, to życie( nicość- ale przecież jej nie ma), wypełniać jak najlepiej, pracując, tworząc kulturę, wielkie rzeczy, czy kochając Przeżyć tak, jakby każdy dzień był tym ostatnim.   By jak w vilanelli Thomasa- być z ostatnim oddechem ukochanej osoby. Śmierć może być wybawieniem od bólu dla cierpiącego, ale dla rodziny to tragedia. A śmierć niczego nie kończy- pozostaje miłość.
    • huzarc
      List do Thomasa

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Berenika97 To piękny, cichy wiersz o śmierci bez lęku, z przekonania nieuchronności. Spokojny jak ostatni oddech, pozbawiony dramatyzmu, a przez to jeszcze bardziej przejmujący i szczery. Nie ma w nim śmierci, budzącej grozę, lecz jest jako chwila kończąca się ukojeniem... Mądry, subtelny, napisany z wewnętrznym spokojem człowieka, który już nic nie musi udowadniać ani sobie, ani światu w obliczu ostatecznego podsumowania istnienia.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...