Lustro

[Bronisław Jaśmin]

w pustym domu szkło także jest umarłym miejscem
ale kiedy kobieta przegląda się w lustrze
nagle owal przestaje mieć swoje wymiary
jakby pusta tak z siebie i smużna
powierzchnia wstała rozpoczynając
podróżować i zrywać przedmioty i drzwi

a ruchome lusterko jabłka i ogrody które trwają
za oknem roześmiane dzieci
z szumiących drzew zwiniętą w liście
nieskończoność

nie ma swego oblicza a posiada wszystkie
jest żebrakiem bez ubrań i nie ma własności
dlatego twarz kobieca z nim rozmawiająca
na chwilę nędzne lustro przemienia we wszystko