Miejski sonet

[Bronisław Jaśmin]

Miasto teraz jest moje: ciemność i latarnie,
te gęste zakamarki od snów i sekretów,
kiedy wiernym kompanem jest chodnik w ten wieczór,
włosy kobiet są śmiercią, przewlekłe jak karmel.

Północ, wtedy już jestem snem, analfabetą
stosującym za język obłoki i gwiazdy,
gdy utrudzone drzewa przekładają trawnik
na erotyzm lub biodra, legendy i detoks.

Zaklęty pean w lustrach, które są pająkiem,
grzmi w śnie, kiedy wysyłam ciemności i fantom
w tygrysie prążki, gdy czas pilnuje nas w kącie.

O każdej porze palce przykładam do nieba,
ten rachunek szarpany jak helleńską harfą,
komos zsyłką jest w smutek, gdy ciało to medal.