Pątnik

[Bronisław Jaśmin]

zwyczajnie przebudzi się we mnie niebo myśli usiądą na brzegu
i może wymówią mnie za mnie gdy będą schylone

na dniach hoduję kroki i krótkie przeciągi
przemycając bieg rzeki na zamknięty język
czas zbombardowany po nicość dokończam przed wyjściem
jak szkic któremu wybiorę żar na zaślubiny

pokora jest odwróceniem małżowiny i dźwięku
wbudowanie jej w środek krótkotrwałych fal
zwyczajnie przebudzi się we mnie łóżko
bo nie do twarzy mi czterech porach roku przestrzeń przed drzwiami
nie wyjdzie za drzwi i czas o siódmej nie wejdzie w ósmą

na Boże Ciało procesja sto razy zakręci
niebo rozrzucając na chodnik i rzucę się za nią w pogoń
za ostanim ochłapem i cichym okruchem - te okruchy są niebem
a święci będą długo gniazdować w snach i modlitewnikach