Zawieszenie snu nad miastem

[Bronisław Jaśmin]

Pierwsze pieśni ustały, choć ciemność
przeprowadza i chroni dzielnice, w zaułkach
przejaśnienie przypomina kundla.
Miasto staje się szorstkie jak sierść,
która ku zaskoczeniu znalazłaby się na karku.

Odgrzewamy ponownie odkupione słońce,
i zaklęcia z dzieciństwa odtwarzane w ślinie.
Niebo jest pewnie tym bordowym płaszczem
zostawionym w przychodni przez nerwową pacjentkę.

Za wschodem gdzie ze strachu ustawią się wzgórza,
dumne drzewa są ostatnimi strażnikami epok,
zieloni kaci bezwzględnie uśmiercają wiatr.