Ujęcie metafizyki

[Bronisław Jaśmin]

odchodzę pociągając za promień dolinę
wzgórzom które rozsiadły się na kontemplację
nie odbiorę już prawa zaginania trawy
niebo to przecież lustro które nie powstało
a miało wszystko spełnić które jest na dole

przedmioty ustawiają się w dzikiej kolejce
śmierć to raczej odbcicie na które czekają
i w tym momencie niebo zamienia się w lustro

między palcami a słońcem zawrzę ciężar świata
chyba nic bardziej wyszukanego przez metafizykę
niż nicość nie istnieje
która jest niedopartym szczytem wyobraźni

teraźniejszość to tylko romans
przeszłości z przyszłością
wspólne łóżko
zaplanowane spotkanie przy kawie
poczekalnia gdzie komos dostaje odprawy

przyjdę cicho nie budząc stron świata ze snu