Sonet polski

[Bronisław Jaśmin]

Zmierzch na deskach wzniósł miasta z pojednycznych kropli,
myśl to ołtarz, gdy przeszłość ukrywa się w świecach,
gdy rybie drzewa dusi księżycowy letarg,
gdy pod skórą rytuał przenika zza włosy.

Bo w lustrach oddychają puste krajobrazy,
słowiański sen i warkocz obcięty bez echa,
by przeszłość w sypkiej kawie po cichu zaparzyć.

- Bo w lustrach oddychają puste krajobrazy.

Dlatego w zzieleniałej małżowinie lasu,
spaceruję, lub wracam do rodzinnej wioski
i pastwię się na światłem staroświeckich włości,
nad żarówką, lub naftą, bo szukam snów w piachu.

W rytmie młyna na gwiazdy i parskania koni,
tłukę lampę naftową na najmniejsze cząstki,
gdy w odrębnych kawałkach są światy i strony.

- W rytmie młyna na gwiazdy i parskania koni.