Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

ósmy marca

Agata_Rak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Jacek_Suchowicz
      Pływy

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      z czasem to człowiek dziecinnieje  a do dziecięctwa się dojrzewa pływy przynoszą nam nadzieje potrafią zabrać kiedy trzeba   zagadką życia co przynoszą co zabierają nie wiesz kiedy wszystko się dzieje z Wolą Bożą nic się nie dzieje bez potrzeby :)
    • violetta
      Tak ciepło

      Przez violetta · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz ja się po prostu przeniosłam:) kawa każda jest dobra:)
    • Jacek_Suchowicz
      Tak ciepło

      Przez Jacek_Suchowicz · Opublikowano

      nie pomyliłaś portali przypadkiem? propozycja jest całkiem ciekawa rozpuszczalna nie lubię z ekspresu  ze śmietanką najlepsza jest kawa :)
    • andrew
      Dorosłość

      Przez andrew · Opublikowano

      wciąż dorastamy  życie jak żagiel  pcha nas w nieznane  pokazuje nowe zakątki    płyńmy podziwiając  piękno świata    kosztujmy żywioły rozsądnie  nie wyrządzając krzywdy  sobie i innym  dostrzegajmy Boga  nie tylko na horyzoncie    nie ominiemy  mielizn i szkwałów    gdy ON będzie światlem  poda rękę   ZAWSZE   6.2024 andrew  Piątek, dzień wspomnienia  męki i śmierci Jezusa 
    • Arsis
      Wychodząc w słońce, światłością się stanę

      Przez Arsis · Opublikowano

      W słońcu. W stepie. W dalekich echach nie wiadomo czego. Na tej równinie pod ogromnym kloszem kobaltowego nieba…   Jestem tutaj w tej udręce oczekiwania (na ciebie?) nie wiem. Być może. Kiedy wychodzę z bunkra. Kiedy się opieram o betonową ścianę łapię chciwie hausty skażonego powietrza…   Powyginane żelazne pręty fundamentów. Rozdarte trzewia. W blokach betonu. Pomiędzy blokami…   To się przekształca. Faluje na wietrze. Podarte łachmany. Zawieszone.   Leżące obok. Wszędzie…Kiedy idę. Albo, kiedy nie idę.   Kiedy się przeciskam rodnymi kanałami nuklearnej śmierci. Wychodzę w światło. W jaźń jaskrawszą od gwiazdy. Wyłaniam się. Wnikam w ciepło powietrza.   I wyłaniam się w tym wyłanianiu do nie wiadomo czego. W nadziei wniebowstąpienia.   Cały w świętości.   Z ramionami rozwartymi szeroko, jak krzyż wynoszony w męce, przez kogoś, przytłoczonym jego ciężarem. Przez kogoś, kogo już nie ma. Wyłaniam się w nieziemskiej infule, jarząc się na krawędziach.   W rozbłyskach neutronów. Spopielony radiacją.   Gdzieś z tyłu. W półmroku. W nocy podziemi.   Trzask drzwi w ogromnym przeciągu. Metaliczne uderzenie. I jeszcze raz. I jeszcze… Takie ciągłe uderzenia kowalskim młotem.   Skrzypienie zawiasów. Przeciągłe.   Ciągnące się długą frazą…   Kiedy mówię w gorączce. Kiedy śnię, śniąc dalej na jawie. Słyszę wołanie.   Tam. W głębi niczego, gdzie bez powietrza w mur wrasta skrzydlata trwoga.   Wśród okrzyków. Wśród niewyraźnych słów zdegradowanych milczeniem.   A więc rozkładam szeroko ramiona, unosząc wysoko głowę. Jakbym szedł w rozstrzelanie przez cząsteczki blasku. Idę wolniej po gruzie, ciągnąc za sobą szatę asymetrycznego cienia. W odorze rozkładu.   W cichym chrzęście rozbitego szkła. W zwojach splątanych kabli. Popękanych kineskopów.   Wśród nowotworowych guzów naciekających ściany cichym szmerem nieskończonego wzrostu.   Wśród pyłu.   Rury znikające w głębi… Dziurawe. Pozrywane. Pogięte...   Coraz więcej tu tego. Rozbłysków gamma. I całej menażerii zwidów nacierającej zamaszystym krokiem.   Nacierającej na coś, co było kiedyś człowiekiem.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-14)      

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...