Kod czasu

[Bronisław Jaśmin]

czas zdarzył się. miejscowo odstaje krajobraz, gdy soboty zwiedzają
przyszłe poniedziałki. wydarzył się - być może, lub bardziej zabłądził,
przez przypadek natrafił na przestrzeń i został. czas nie zdążył
przestawać zdarzać się w uśpionych cegłach średniowiecza, to nic,
szyja dosięga nieba, być może kosmosu.

cisza to koń trojański. prywatne ziarnka piasku to podkład pod myśli,
gdy piękno jest ogromnym ułamkiem: w liczniku jest niebo, w mianowniku
szczelinki i przerwy, tam zmieniam się w zarządcę bujnych unicestwień.

bo piękno, pamiętaj - to pociąg, łapiesz kartofliska za uśmiech - on jest trawą,
taborem są sekundy, deszcz - chwilowy motyl, gdy ciało to jedyna i ostatnia stacja.
w pogrążonych kolebkach śmiertelnością czasu, usypiam ogień, bajki - to iskry,
gdy ciągle materializuję absurd na ciszę przy dźwięku.

apokalipsa jest roztargnioną turystką, która codziennie spóźnia się na gwiazdę -
samolot do tutaj. bo czas to statek, który tonie nim dopłynie do białej przestrzeni.