Nieśmiertelność smutku

[Bronisław Jaśmin]

wznosimy między sobą niewidzialne miasta,
czas wygasł już na ogniu,
i spadał przed liśćmi.
w dramatach Sofoklesa nic nie ma o słońcu -
to jest największa farsa, punkt kulminacyjny -
gdy w jednym punkcie gwiazdy, tragiczny stan
świecenia nad niezasłużonym.

kiedy światło przepływa przez samotny pokój,
podchodzę do lusterka, które w przedpokoju
przypomina wyrocznię, w zegarku sekundy:
mordujące się pytie o ciemność i resztki.

może choć raz jedyny zstąpi na mnie niebo,
zapyta: być czy nie być, historia lub wieczność
poustawia umowne wiatraki z zegarków
i pośle Don Kichotów na piwo do knajpy,
te dwie siostry osaczą przestrzeń i obalą
wczoraj, które zamieszkuje w rozmaitych kroplach,
wieczność zdziwi się czemu nigdy nie za późno.