Rapsodia polska III

[Jan_Wodnik]

*
antypody światła trumienny lament buty umarłe
szarże ułańskie na pancerne zagony
wycie powietrza i rzężenie ziemi
słoneczko co mimo wszystko świeci zawsze wesoło
ponad krzyżami oplutych i pohańbionych

*
wypadło na was znienacka jak w podmiejskich kanałach
szczury i duszny smród przebiegłych rajfurów co gdzieś mają honor
gdy chodzi o własny tyłek - w egipskich ciemnościach
nie było faraona tylko ra fa fa fa i trup
(uważaj niedługo kolejna lekcja historii
zobaczysz i poczujesz to na pewno)

*
no i kto nam odda tamto zapatrzenie ten cień który zabrał stary świat
co pogrzebał umęczone szczątki przejrzałych chłopców i dziewczynek
którzy wierzyli jak smarkacze i padli jak śmieszni rycerze
zdradzeni na koniec 3 miliony razy
przez cyniczną handlarę świeżą baraniną

*
hufce przyduszonych robotników w błękitnych uniformach
z łopatami na sztorc ruszyły do budowy nowych fundamentów
lecz karmiony głodnymi kawałkami niedźwiedź
wkrótce stracił zęby
błękitna armia zapadła na cholerę
a swojskie świnie dostały sraczki ze strachu

wtedy jakaś nieudolna sprawiedliwość błysnęła olśnieniem w powietrzu
by potem zawisnąć na stryczku sklerozy i znów zakwitnąć na kupie mierzwy
kiedy spokój pod policyjną pałą stał się nieznośnym zatwardzeniem

solidarność to znaczy: jeden i drugi, a skoro brzemię,
to brzemię niesione razem, we wspólnocie.
a więc nigdy: jeden przeciw drugiemu.* JPII

*
w jednym szeregu z duszami na ramieniu z kneblem w zębach
wypełnieni piołunem i gniewem
tamci śliniąc pyski i nadymając przepite ryje
jak aniołki doktora mengele w zielonych wdziankach
na drogach i przejściach dla pieszych
z lufami czołgów wycelowanymi prosto między oczy

tego zapatrzenia nie odda żaden turbodymomen
a jej ciało nie wypluje zardzewiałych kul
które tamtej zimy przyjęło jak komunię
gdy o północy zagdakał karmazynowy kogucik w okularach od gagi
w towarzystwie pancernych zagonów

Zbyt często los wystawia zawyżone rachunki
zbyt często dzieje plują w twarz

*
potem nastała wielka uczta postna
i radosna czkawka
wtedy poznałem wszystkie smaki
choć teraz wiem że nie było warto:
cola nie lepsza niż kwas chlebowy
a schabowy lepszy niż bliny

przeto z aniołami i archaniołami
śpiewając zbawczy hymn jak duch narodu
wzbił się w górę ptak żelazny i pozostał w niebie
a na ziemię upadły pogięte puszki po konserwach
nieistotne z punktu widzenia absolutu

( może jeszcze trochę krwi?
mhmm ale samo osocze proszę
i białe ma być jak w rękawiczkach!)

*
tak więc kilka pytań

czy kiedy pada deszcz to naprawdę pada ?
a może to płacz?

czy kiedy mgła przychodzi to naprawdę mgła?
a może to pożoga?

nigdy jeden przeciw drugiemu pamiętasz?

lepiej się powieś

*

Niechaj więc będzie pozdrowiona
wyzwa-lana nie-podzielona nie-pokonana
i ukołysze serca patosem
(patos to odwaga bycia ptakiem)

w końcu tam gdzie te puszki stanie słup graniczny hardo
z rogatywką i biało czerwoną kokardą
będą na ziemiach od morza do morza
chorągwie biało-czerwone łopotać
będą na grobach warty kwiatów stały
i skowronki na niebie będą mazurki śpiewały

...a choćby i mimo Boga !

(no i przestań żreć karkówkę
z białymi ziemniakami i czerwonymi burakami
bo będzie kolejny samobój)

[dawniejbezet]

"choć teraz wiem że nie było warto"
teraz wiem (odnośnie tekstu)
"(patos to odwaga bycia ptakiem)"
Moim zdaniem to wygoda, lenistwo i zgoda na wciąż trwający sen (za przeszłością - chwalebną, bo jakże...)
Pozdrawiam

[Jan_Wodnik]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dzięki za wpis. Róznice poglądów istnieją zawsze, choć moim zdaniem najważniejszy jest wspólny fundament. Jesli tego brak , nie ma dialogu , a jego brak wypada wypełnić czymś istotnym i chwalebnym. Pozdrawiam.