Zaćmienie, kres i rozwód

[Bronisław Jaśmin]

Te twoje zawodzenie pogruchocze szklanki,
może jeszcze rozciągnie zwierzchnictwo do gwiazd;
w środku domu już nie ma niczego, o co można podeprzeć wzrok,
zasunięty jak zamek błyskawiczny urywanym światłem.

Kroki kwitną na deskach, a okna piją z wysokiego słońca.
Chociaż wszystkie zegary są już po trzęsieniu,
stoimy na przeciwko siebie jak gdyby miało się wydarzyć trzęsienie ziemi
takie jak z Haiti, a pot wzbierał jak chińska powódź lub tsunami.

Fotografie trzepoczą jak ptaki; dalej bruk i ulice drzwi stężonych mieszkań
są kobrą, gdy powietrze na zewnątrz już jest jakieś inne.
Kiedyś jakbłko dzielone było na połowę, szron w ogrodzie i cisza,
która krąża w szklankach. Nie zdaliśmy w praktyce sądu Salomona.

Niebo w deszczu i słońce włączyliśmy w obrzęd przekrajania
jabłek, będą gniły w kuchni. Sen wyproszę od latarń, które
odsypiają od gęstych wieczorów. Warowałem przy ciszy,
jak pies wyprosiłem pęknięcia na suficie, ścianach i na niebie;
i może jeszcze jak trawy pojedyncze źdźbło rozdzielanie światła.