Melancholia (III)

[Bronisław Jaśmin]

przenoszę życie w fazie przelewanej wanny.
przestrzeń na dłoniach znajduje spust, wystrzeli:
naraz światło i drzewo podparte o wiatr.
głodzony meteoryt. ściany wzniesione na planie prostokąta
i zamkniętej ciszy. czas zmawiam: daleko mi do skończenia

na nawach między płatami płuc pokutnych minut,
które leżą jak święci krzyżem na naskórku.
na noc gwiazdy są ustawiane - pociągi donikąd
i w wymyślonych stacjach odjadą do lepiej;
lecz nie zdążam na gwiazdę - zazwyczaj się spóźniam.

jak na palcach policzyć mogę co zostaje:
melancholijne otwieranie okna, doniczki zamieszkałe
przez gryzące paprocie i cykas, może tchnięcie oparów,
smug ducha w firankę. lustro zagra w łazience kryształową arię.