Werteriada

[Gizon Arraro]

Wtem się do raju rozwarły wrota, a w nieboskłonach
Szykują się by przyjąć romantyka duszę
By Bóg mógł zabawiać z geniuszem
Wiecznego Hajmona, co ostatnimi tchami kona.
Gdzież jesteś, o miłości, potęgo i chwało?
Czemu musiało stać się, co się stało?
Odchodzi kochanek świata, Werter.
A co z Albertem?

Biedaka nie dopuszcza Lota,
W czarnej rozpaczy jest okryta kirem,
Cóż biedaczka ma począć, jak nią Szatan miota.
Już św. Walenty swą nastraja lirę.
Wygrywał w życie okrętu kapitan,
Lecz nagle wyszedł z niego dezerter,
Albert jak jego pół-szwagier Werter,
Za broń chwyta…

_____
Wiersz z zupełnych początków mojej pisaniny, dotąd tu niepublikowany. Może i mało kunsztowny, ale mam doń sentyment. :)

[Gość]

Sentyment ogranicza :)
Nigdy nie bylem w raju, więc nie potrafię zweryfikować jak to jest z tym przyjęciem dusz romantyków.