O wodzie

[lucjan1949 bieniecki]

O wodzie

Cudowna wody mogiło, obrazie nieprzejednany,
Lustrzaną świecisz taflą, nieba tuląc barany.
Księżycem sennym w pełni, łąką gwiazd w otchłani.
Zdjęcie robisz miłosne - brzegu zakochanym.
Modlisz trzciny szelestem i litanią kumek,
Gdy w figlarnych zalotach całuje cię strumyk.

RzeĹşbi bryza jeziora, a na cichym brzegu,
Kronikarzu wieczysty, lipami w szeregu.
Tajemnie mogiło, wieczna żywicielko,
Mateczko zakochanych, wierna marzycielko.
Na akwareli lustra wierne czynisz miny,
Zakochana w niebiosach, pewne, bez przyczyny.

Pełna częstej zadumy, ciszy i pokory,
Zamyślona do czasu, na nutkach przekory.
Niezjednana, wzburzona, tniesz siwym warkoczem,
Nie wiadomo dlaczego, gniewna - myślisz o czem?
Nauczycielko pokory, pozory ci niczem,
Temu grzesznych smagasz, wody swoim biczem.

Pełna wodnych zarośli, przy brzegu wierzbami,
Moczysz łoziny, płacząca listkami.
Wierna ciszy piastunko, głębią zadumana,
Deszczu łzami, a nocą gwiazdami zalana.
Tęczą wody karmisz, oczy na pasteli.
I symfonią krótką, zechcesz - rozweselisz.

JĂłzef Bieniecki