Łąka Matki Baskiej

[lucjan1949 bieniecki]

Łąka Matki Boskiej

Wziąłem kwiatów naręcze by zanieść Panience,
Aby uczcić Wniebowzięcie, Jej Święte Zaśnięcie.
Poruszona przyroda, bo to przecież Zielnej,
Umaiła rozmodlona wnętrz nawy kościelnej.

Obok róży lilia biała, w przyjaźni z pokrzywą,
Zgodność piękna - przeznaczenia nikogo nie dziwią.
Pożegnały pola, łąki, lasy, piękne sady,
Aby urok swój poświęcić dla świętej parady.
Tu pszenicznym złotem chleba, tam żytem się słania.
Ziarnem owsa, włos jęczmienia, uniżenie kłania,
I reneta czy kosztela, osobno czy razem,
Może piękno ofiarować przed Pani obrazem.
Marchew wespół zaś z pietruchą, miny czynią zdrowe,
Podkreślają w tym bukiecie, barwy narodowe.

Są serduszka Matki Boskiej, na łąkowej trawie,
Które dzisiaj nie podobne wiosennej murawie.
Błękit chabrów i bławatków, różowe kąkole,
I słonecznik rozpostarty żółtym parasolem.
Macierzanki, rozchodniki i petunia cięta,
Obładneła silną wonią wszędobylska mięta.
Lubczyk cieszy panien oczy, wesołe cieciorki.
Rzewnie w niebo zapatrzone rumianków paciorki.
Aksamitek kiść wyniosła i barwne petunie,
Ubogaca borowina, wzrosła w leśnym runie.
Kropkowane są goździki i niezapominajki,
I czerwienią purpurowe maki, z polskiej bajki.
Łzy wierzby i brzezina poruszona łezką
Otoczone szafirkami jak kilim - niebieską.
Na obrzeżach zaś utkany barwny kwiat mieczyka,
Jakby ogród ów zamykał, u końca koszyka.

Bo i takie się znalazły by dać flory piękno,
A w podręcznym bukieciku o nim by nie rzekło.
To i wzory pomysłowe, piękne dzieła sztuki,
Zapisują w swej pamięci młodzież, dzieci, wnuki.
Bo i święto nadzwyczajne niech podąża z wiekiem,
Co w naturze najpiękniejsze, przyrody z człowiekiem.

Józef Bieniecki