Mechanizm

[Bronisław Jaśmin]

Moje ciało to przerwa,
jedyny przecinek w niedokończonym zdaniu - rzeczywistość.
Przyzwyczaiłem się kremowanej przeszłości,
wsypywanej do urny o krawędziach - przestrzeń,
którą jeszcze starannie przechowuje przyszłość.

Niebo, które przemycam na jutro w powiece,
nie przemieni się w wypiętrzoną górę,
nie wejdzie o jeden stopień wyżej, nie jest alpinistą.
Kosmos nadal nie odbił na inne wymiary,
więc na razie nie znajdzie się na drugim brzegu.

Koniec Świata jest urlopem dla Genesis
i bezustannie powielanych początków.
A może czas nie jest jednak stały w pędzie
i nie posługuje się ruchem jednostajnym?
Gdyby też w nieustannej pracy robił przerwy,
powracał skąd wyruszył, zatrzymywał się
i spowalniał krok.