Ambicja

[Bronisław Jaśmin]

gdy przekładam ambicję na zjawiska martwe,
przywołuję pustynię: zasypuje umysł,
kiedy każde w niej ziarnko wspólnie ją buduje,
przylegając w zawiści do wszystkich sąsiadów;
samotnie i odrębnie chce budować z siebie
pustynię, którą później podniesie do nieba.

dlatego białe wydmy są fałszem wspólnoty.

dalej krople ginęły na ogromnych szybach,
które na nie zsyłały w swych granicach morze.
dalej przyszła do wiersza, ziemia, potem ogień,
na koniec było życie - jedyny niepodzielny element na całość,
dlatego czas, który nie jest jednorodny zazdrościłby mu.

w tej dziwnej grze porządku istnieje wyjątek.