Paradoksy

[Bronisław Jaśmin]

brzeg nigdy nie nadpłynie, nie wskoczy do wody.
czas bardzo wyzyskuje, pracuję u niego;
po zimie kiedy piję filiżankę kawy, czy wtedy on ze mną?

leniwy zegar stroi schody falowaniem. buty uprowadzają drogi,
kradną je im samym. czasami do metalu przylepia się smutek
i przewodzi prąd, ciało wstawione w przestrzeń, nurkującą krew.
powieszeni złodzieje przemycają światło. miłość jest przewodnikiem zmieszanej sylwetki.

miasto jak jakieś szczenię grzeje asfalt słońcem. z zaparowanej szyby
obecnej na dotyk, z rozmawiających kubków wymarłym dialektem roznosi się pieśń.
codzienność jest nauką chodzenia przed ruchem, który zatrzaskuje cień, rąbany przez światło.
może jutro podmiecione gwiazdy z roznosicielami ulotek będą rozdawać niebo na kredyt.