Wewnętrzny pracoholizm

[Bronisław Jaśmin]

Tu rozgrywa się w kiełkach napojonych potem,
lepki etat wtrąconej duszy w kamieniołom.
Dom w powietrzu, godziny zalewane sokiem,
w trumiennej kasie pensja wydawana solo.

Na razie jeszcze niebo głaszczę od podbrzusza,
jest wielu menadżerów, ofiar, pracodwaców:
nóż do żył, narkotyki, cień liżący dziwki,
tkankami napędzając światło po okruchach.
Na urlop i świadczenia zdrowotne i listy
o awans, tutaj nawet śnić nie można. Pastuch
szelestem Tanatosa przyjdzie i komornik
jeśli tylko w nas znjadzie długi - to są grzechy,
i pracodawcę z piekieł, zamknie w ciasny wspornik.

Śmierć wypasa na słońcu krew i piękne życie,
lustra zdradzą, odwrócą się lśniącym odbiciem.

W innym punkcie widzenia mamy pod naskórkiem
własną firmę i jestem bizmesmenem dekad,
który później sporządzi swój bilans przy ćwiekach,
porzebny do wieczności, pachnący nad biurkiem.

Chociaż można zabiegać o kredyt na wieczność,
rezygnując z rozpadów powietrza nad świeczką.