KOmbatant opowiada o wojnie zimowej

[Bronisław Jaśmin]

Krew ważona na jutro przeciera się z ciałem.
Czas w kamieniu, ktoś zsyła na śmiertelny szron
zwiewające, rumiane niewiniątko - niebo,
wyrzut, który przekształcał się w okruch
rozdziobywany przez szarlatańską przyszłość.

Jak psa prowadzę duszę na zimowe ścięcie.
Metal. Tysiąc łomotów. Porusz krtań palcami,
może jeszcze pamięta jak stawać się spustem.

W oku mało łez, większość zdołała z nich ubiec,
martwi biały wschód słońca i pięta - Karelia;
jeszcze możesz poruszyć i strzelać do wiatru

przedziałkiem nagich palców, płucnym magazynkiem.
Jak się zbratam nerwami z drewnianą służącą,
poniesiecie do piachu karabin - to ciało.