Bezdomni

[Bronisław Jaśmin]

ciało jest coraz gęściej odkładającym się osadem w powietrzu.
nalot dymu w wypalonej altance na rozcieranych palcach
pijaków i bezdomnych jest przestworzem na którym latają pająki,
zamiast gniazd otaczają życie pajęczyną.

przychodzimy, uczęszczamy do nieba z kartonów i gazet. wzbijamy się w deszcz
ścieków spadających na twarz. światło dzienne trudniej odkorkować,
niż uwolnić wódkę uszczelniając gwint. tu są wilgotne, brudne
sanktuaria, w których śmieciarka z MPGK celebruje obrzęd.

stary śmiecisz w śmierdzącym ubraniu to kapłan.
zajeżdżamy taksówką, innym autobusem, puszki, pety, witraże kartonów
(nie ludzie), robią za klientów, pasażerów kursów w spontanicznych
połączeniach komunikacyjnych. słońce kłania się z nami jakby na Allaha,
gdy z zawieszoną ciszą jak dzwonek na gardle, (krtań krztusi się ciszą)
kontemplujemy metaliczne, miejskie prostokąty, to nasze Al - Kaaba.